Seyyid AbdurrahmÂn, ihsÂn sÂhibiydi. Mal ve canını Allahu teÂlÂnın dînini yaymak icin sarf etti. ZamÂnının kutbu olduğu icin uzak yerlerde Allah yolunda, O'nun dînini yaymak icin savaşanların yardımına koşardı. Hanımı şoyle anlattı:

Efendim, arada-sırada silÂhlarını kuşanır, evden cıkar, sabahtan once yine eve gelirdi. Geldiğinde ustunde-başında kan lekeleri olurdu. Elbiselerini yıkar sesimi cıkarmazdım. Yine elbiseleri kan icinde kaldığı bir gun kendisine;

-Efendi! Sık sık gidip, sabaha bu vaziyette geliyorsun. Nereye gidiyorsun ve elbisen nicin kan icinde donuyorsun?" diye sordum.

O da;

-Hanım, sağlığımda iken kimseye soylemezsen, bu sırrı sana soylerim." dedi.

Ben de;

-Soylemem,dedim.

Bunun uzerine;

-Biz vazîfemiz îcÂbı zaman zaman dunyÂnın neresinde muslumanlarla kÂfirlerin harbi varsa oraya gideriz. Muslumanlara yardım eder, kuffÂr ile harbederiz. Ayrıca darda kalmış muslumanların da yardımına yetişiriz." buyurdu.

Ben bu sırrı o vefÂt edinceye kadar kimseye soylemedim, sakladım.

Kaynak: Biriz.biz
__________________