İmam Şamil, Allah-u TealÂ’nın dostuna dost duşmanına duşman olmaya cok onem verir; mucadelenin hızını kesenlere hic acımaz, ‘Ruslarla anlaşsak!..’ diyenleri oracıkta yargılar ve cezasını uygulardı.

HÂl boyleyken, Cecenistan’dan gelen iki savaşzede Şamil’in annesine cıkar ve Ruslar’ın Musluman koylerinde işledikleri melaneti anltıp, kadıncağızı yureğinden yaralarlar. Garibim zulme kendi uğramış gibi uzulur ve eteğini topladığı gibi oğlunun yanına koşar. Şamil, ayni anda on yerde olacak değildir ya; ellerini acar ve ‘Ne yapabilirim ki?’ diye sorar. Olacak bu ya, kadıncağızın ağzından ‘Ruslarla anlaşsan!..’ sozleri cıkar.

Şamil beyninden vurulmuşa doner, yuzunu elleriyle kapar. Karşısındaki annesi olmasa hemen mahkemeyi kurar ve dayağa başlar. Ama cenneti ayaklarının altında aradığı bir kadını, Gulcicek Hatun gibi bir anayı incitmekten korkar.

Kadıncağız bin pişman olur ve buyuk bir kararılılıkla cezalandırılmayı arzular. Hatta ‘Bak oğlum’ der, ‘Allah-u TealÂ’nın emrinden kıl kadar ayrılırsan sutumu helÂl etmem sana.’

Şamil, boşa koyar dolduramaz, doluya koyar aldıramaz. Ortalığı yapış yapış bir sûkunet sarar.Fsatcılar meydanı boş bulur, dişlerinin arsından ‘Gorelim bakalım!..’ diye mırıldanırlar.’Şimdi Şamil ne yapacak?’

Şamil, kimsenin aklına gelmeyen bir şey yapar. Naiplerini(Yardımcılarını) toplayıp meydana cıkar ve ‘Kuffar ile anlaşalım demenin cezası 100 deynektir’ der. ‘Anam, merhameti yuzunden oyuna geldi ancak işlediği sucun manevi bedelini cok ağır odedi. Şimdi sıra maddi cezasına geldi ki, bu cezayı o’nun varisi olan oğlu cekmeli.’

Milletin şaşkın bakışları arasında sırtından cubbesini cıkarır, yuzune tereddutle bakan infazcıya ‘Vur, haydi durma!..’ der.
Yuz deynek bu, dile kolay…Sırtı parmak parmak kabarır, yer yer kan cıkar. Son deyneği de yiyince buyuk bir surûr ile şukur secdesine kapanır ve krize Şamil’ce bir nokta koyar.
__________________