ŞÃ‚h Şuc KirmÂnî’nin bir kızı vardı. Kirman vÂlileri ona tÂlibdi. ŞÃ‚h onlardan uc gun muhlet istedi. Bu uc gun icinde mescidleri dolaştı. Guzel namaz kılan bir genc gordu. Namazı bitirinceye kadar onu seyretti. Sonra yanına gidip:

-Ey genc, evli misin? diye sordu.

Genc; “Hayır.” deyince, ona;

-Kur’Ân-ı kerîm okuyan, takv sÂhibi ve guzel bir kızla evlenmek ister misin? dedi.

Genc;

-Bana kim kız verir ki, dunyÂda uc dirhemden başka hic bir şeyim yok,dedi.

-Ben veririm, bu uc gumuşun biri ile ekmek, biri ile katık, biri ile guzel koku satın al, dedi.

ŞÃ‚h Şuc kızını o genc ile evlendirdi. Kızı, o fakir gencin evine girdiğinde, bir kuru ekmek parcası gordu.

-Bu nedir?” diye sorunca, genc;

-Senin nasibindir. Yarın sabah yemek icin ayırmıştım, dedi.

ŞÃ‚h’ın kızı babasının evine doğru gitmeye başlayınca, genc;

-Ah! Ben ŞÃ‚h’ın kızının, benim yanımda durmayacağını bilmiştim, dedi.

Kız bunu işitince;

-Ben senin fakirliğin sebebiyle gitmiyorum, îmÂnının zayıflığı icin gidiyorum. Sen akşamdan, sabahın ekmeğini hazırlıyorsun. Ben ise babama şaşıyorum, bunca senedir yanındayım, bana seni haramlardan kacan, dunyÂyı hic duşunmeyen birine vereceğim derdi. Bugun oyle birine verdi ki, Rabbine îtimÂd etmiyor, rahat icinde bulunmuyor. Bu evde ya ben kalırım, ya bu ekmek. Sen karar ver.” dedi.

Genc ekmeği bir fakire verdi. ŞÃ‚h’ın kızı geri dondu ve onunla mesûd olarak yaşadı.
__________________