Bir munÂfık ile bir yehûdî, bir husûsda anlaşamadı. Yehûdî da'vÂyı hÂlletmek icin, SultÂn-ı Enbiy hazretlerinin meclis-i şerîflerine gelmek istedi. MunÂfık da yehûdîlerin re'îsi Ka'b bin Eşrefe gitmek istedi. Sonunda, Resûlullahın (sav) katına geldiler. Da'vÂyı yehûdîye hukm buyurdular. MunÂfık o hukme rÂzı olmayıp, hazret-i Omerin (ra) huzûruna d'vÂyı halletmesi icin geldiler. Yehûdî, mÂcer ve da'vÂyı hazret-i Resûlullahın huzûruna varıp, Resûlullah hazretlerinin kendisine hukm eylediğini, munÂfıkın ise buna rÂzı olmadığını anlatdı. Hazret-i Omer (ra) o munÂfıkdan, anlaşmazlığı suÂl buyurdular ki,
- Bu yehûdînin anlatdığı gibi midir.
MunÂfık,
- Evet, oyledir. Amm ben Peygamberin hukmune rÂzı olmayıp, geldim ki, sen hukm edesin, dedi.
Hazret-i Omer (ra) buyurdu:
- Siz yerinizde durunuz. Gelip, sizin icin hukm edeceğim.
Varıp, evlerinden kılıncını aldı. Geldi ve munÂfıkın boynunu vurdu. Buyurdu ki:
- Allahu teÂlÂnın ve Resûlunun hukmune rÂzı olmıyan kimseye ben boyle hukm eylerim.

O vakt, CebrÂîl aleyhissalÂtu vesselÂm Âyet ile gelip, hazret-i Omere (ra) hak ile bÂtıl arasını ayırt etdi demek olan FÂrûk lakabı verildi.
Âyet-i kerîme budur:

(Şu kimseleri gormezmisin, sana ve senden oncekilere indirilen kitÂblara inandıklarını zan ederler. MuhÂkeme olunmak icin tÂgûta gitmek isterler..)

--------------------------------------------------------------------------------
Omer'in Musluman Oluşu


RivÂyet edilir ki, bir perşembe gecesi, Habîb-i ekrem(sav), Omer (ra) hakkında du etdi. DuÂsı kabûl oldu. Buyurdular ki,
- Y Rabbî! Şu iki kişiden hangisi sana sevgili ise dîn-i islÂmı onun ile azîz eyle. Omer bin HattÂb vey Amr bin HişÃ‚m.
Ertesi gun, Kureyşin buyukleri Haremde toplandılar.
- İşbu Ebû TÂlibin yetîmi Muhammed Mustaf (sav) zuhûr edip, Âb ve ecdÂdımızın dînini ibtÂl etdi. Putlarımız icin, fÂide ve zarar vermez diye kotuledi. Gayretine dokunmuyor mu ki, y Omer, bu denli kudret ve heybetin, izzet ve satvetin var iken, putlara yardım etmeyi, onu oldurmeği duşunmuyor musun, diye tahrîk etdiler.
Hazret-i Omerin cÂhiliyye damarı kalkdı. Sonu kotu olan bir gayretle, kılıncını takındı. Resûlullah (sav) hazretlerini oldurmeğe giderken, Benî Zuhreden Nu'aym (ra) hazretlerine rastladı.
- YÂ Omer, nereye gidersin dedikde, cevÂb verip,
- Şu Kureyşin buyuklerine ahmak diyen ve putlarımıza bÂtıl diyen, Muhammedi katl etmeğe gidiyorum, dedi.
Nu'aym (ra) dedi ki,
- YÂ Omer! Hayret edilecek bir işe yeltenirsin. Başa cıkamıyacağın sevdÂya duşmuşsun. Eğer bu işi başarırsan, Benî HÂşim ve Benî Zuhre seni sağ koyacaklarını mı sanıyorsun. Yuru var, işine git, deyince,
Omer (ra) dedi ki,
- Y Nu'aym! Yoksa sende mi, Muhammedin dînine girdin. Eğer oyle ise, evvel seni katl edeyim.
Nu'aym hazretleri dedi:
- Muhammedin dînine sÂdece ben mi girdim, sanırsın. Kız kardeşin ve enişten de girmişlerdir.
Omer, bu haberi işitince, gadabı dah fazla olup, nereden ma'lûm onların muslimÂn oldukları, dedi.
Nu'aym dedi:
- Eğer inanmaz isen, kız kardeşinin evine var. Bir koyunu kendi elin ile boğazla, pişirsinler. Onlar senin boğazladığın koyunu yimezler ise, o zemÂn bilmiş olasın ki, onlar islÂm dînine girmişlerdir.

Hazret-i Omer (ra) o tehevvur ile gidip, kapılarına vardı. İceriden kulağına bir ses geldi. Dikkat ile dinledi. Anladı ki, okudukları kelÂm, hic insan sozune benzemez. Meğer o vakt TÂh sûresi nÂzil olup; hazret-i Fahr-i kÂinÂt aleyhi efdaluttehıyyÂt, muhÂcirînden HabbÂbı (ra) onlara gondermişdi. Onlara, o sûrenin Âyetlerini ta'lîm ediyordu. O vakt, bunlar hazret-i Omerin korkusundan, kapıyı bağlamışlardı. Ta'lîm ile meşgûl iken, hazret-i Omer kapı ardından dinledi. Dinledikce, istidÂdlı kalblerine, ezelî olan kelÂmın rahmÂnî nûrları gelmeğe başlayıp, şeytÂnî kufr zulmeti mahv olmağa başladı. Sabr etmeğe mecÂli kalmayıp, kapıya eli ile vurdu. Kapı bağlanmış idi. Dikkat kesildikleri gibi, iceride olanlar, korkularından susdular. HabbÂbı (ra) gizlediler. Sûre-i kerîmeyi saklayıp, kapıya bakdılar ki, gelen hazret-i Omerdir (ra). Kılıncı yanında, heybetle ve satvetle gelmiş ki, yuzlerine bakmaz. Kız kardeşi,

- Hoş geldiniz deyip, iceri alıp, oturdular.
Gelmelerinden dolayı, yiyecek tedÂrik edip, koyun getirdiler. Hazret-i Omer (ra) kalkıp, kendi boğazladı. Pişirdiler. Hazret-i Omer, ezelî kelÂmın te'sîrinden mest olmuş, ne konuşmağa mecÂli ve ne oturmağa sabrı ve karÂrı var idi. Ne hÂl ise, taÂmı pişirip, ortaya getirdiler. Hazret-i Omer dedi, gelin berÂber yiyelim. Her biri bir ozr behÂne edip, yimediler. Kendileri de birkac lokma aldılar. Dîn-i islÂma girdiklerini tahkîk edip, hayreti de coğaldı. TaÂmı [yiyeceği] kaldırdıkdan sonra, suÂl buyurdular ki;

- Okuduğunuz ne idi.
Onlar okuduklarını inkÂr eylediler. Korkularından konuşmağa başladılar.
Hazret-i Omer (ra) buyurdular ki,

- Bilmiş olunuz ki, ben Kureyş arasında kılınc bağlayıp, o da'v ile geldim ki, varıp, Muhammedi katl edeyim. Yolda gelirken, sizin de Muhammedul-emînin dînine girdiğinizi işitdim. Geldim ki, evvel sizi katl edeyim. Sonra Muhammedi katl edeyim. LÂkin, kapıya geldim. Kulağıma bir ses geldi. Dinledikce o kelÂmın lezzeti bir hÂl verdi ki, o kotu fikr benden gidip, kalbime şevk ve muhabbet dolup, beni tedirgin eyledi. Elbette inkÂra mecÂl vermeyip, getirin okuduğunuzu, dinleyelim, dedi.

Kız kardeşi ve eniştesi, bu sozu işitdiklerinde, sevindiler. Kalbi islÂm tarafına meyl etmişdir diyerek, dediler ki,

- Okuduğumuz, Allahu teÂlÂnın ezelî olan kelÂmıdır. Hak SubhÂnehu ve teÂlÂ, hazret-i CebrÂîl aleyhisselÂm vÂsıtası ile, Resûl-i ekrem (sav) hazretlerine inzÂl eylemişdir [indirmişdir]. İşitmek murÂdın ise [dinlemek istersen], evvel gusl eyle. Ondan sonra okuyalım, goresin.

Hazret-i Omer (ra) kalkıp, huzûr-ı kalb ile, gusl edip, gelip, kıbleye donup oturdu. Kız kardeşi kalkıp, ta'zîm ve tekrîm ile, sûre-i şerîfi eline alıp, (BismillahirrahmÂnirrahîm). (TÂh ...) diye okumağa başladı. Nazm-ı şerîfin fesÂhat ve belÂgatinden, kalbi cok yumuşadı. (Ben o Allahım ki, benden başka ibÂdete mustehak ilÂh yokdur. O hÂlde yalnız bana ibÂdet et ve beni hÂtırlaman icin nemÂz kıl) meÂlindeki TÂh sûresinin 14.cu Âyetine gelince, Kur'Ân-ı kerîmin nûru kalbine nûrÂniyyet verip, Kur'Ânın eseri acığa cıkıp, kufr ve şekÂvet zulmeti gitmeğe başladı. Dedi ki, beni, iki cihÂnın fahri, Muhammed Mustaf (sav) hazretlerinin huzûruna ulaşdırın. O sırada HabbÂb bin Erat, perde arasından dışarı cıkıp, dedi ki,

- YÂ Omer, mujdeler olsun sana ki, Allahu teÂlÂya, Resûlullah (sav) hazretlerinin etdiği duÂsı, senin hakkında, kabûl oldu. Allahu teÂlÂya hamd olsun.

Sevinerek, onune duşup, hazret-i SultÂn-ı EnbiyÂnın olduğu eve goturdu. Butun EshÂb-ı guzîn 'rıdvÂnullahi teÂl aleyhim ecma'în', hazret-i Omerin geldiğini gorunce, hazret-i Fahr-i kÂinÂta haber verdiler.

- Bırakın gelsin. Başında devlet var ise îmÂna gelir, buyurdu. Hazret-i Omer (ra) hazret-i Peygamberin (sav) mubÂrek nûr cemÂlini muşÃ‚hede ile muşerref oldu.
Resûl-i ekrem hazretleri buyurdular ki,
- Y Omer, dah kufr ve şekÂvetden vazgecmek yok mu?
Hazret-i Omer, Peygamberin mubÂrek cemÂline nazar edip, kelÂmını duyup, nazarlarına kavuşunca, hemen karÂrsız kalmayıp, yuksek dergÂhlarına yuz surup, sonra,
- YÂ Resûlallah, hic şek ve şubhe kalmadı. Hak Peygambersin. Bana îmÂnı arz eyle, dedi.

(Eşhedu en l ilÂhe illallah. Ve eşhedu enne Muhammeden abduhu ve Resûluh) deyip, şecere-i îmÂnı [îmÂn ağacını] temîz kalbine dikdi. Cumle EshÂb-ı guzîn tekbîr getirip, surûr-ı kalb ile, hazret-i Omer ile musÂfeha ve muanaka [birbiri ile kucaklaşma, boynuna sarılma] eylediler. Allahu teÂl hazretlerine hamd ve sen eylediler. Resûlullah (sav) buyurdu;

- Su getirdiler. Hazret-i Omer (ra) temizlenip, gusl eyledi. Ona Kur'Ân ta'lîm buyurdular. Kalbini îmÂn nûru ile doldurdular. NemÂzı ve diğer dîni erkÂnı ta'lîm eyledi. Hazret-i Omer onları gordu ki, mağara gibi gizli bir yerde dururlar.

Dedi ki,
- Y Resûlallah! Bu ne keyfiyetdir ki, bu mağarada ihtif buyurdunuz.
Se'Âdet ile buyurdular ki,
- Muşriklerin mu'minlere ez ve cefÂsından dolayı burada dururuz.
Hazret-i Omer (ra) dedi ki,

- Onlar puta gunduz taparlar. Onunde ÂşikÂre yer operler. Nicin biz, HÂlıka gizli taparız, y Resûlallah. Buyurun billahi varalım, biz de Harem-i beyt-i şerîfde nemÂzı ÂşikÂre kılalım. Gorelim, bize kim mÂni' olur.

Fahr-i Âlem (sav) kalkıp, SahÂbe-i guzîn 'rıdvÂnullahi teÂl aleyhim ecma'în' ile berÂber, hazret-i Omer onlerinde, elinde yalın kılınc, Beyt-i şerîfe doğru yurumeğe başladılar. Kureyş muşrikleri onlerinde, hazret-i Omeri boyle gorduklerinde, sevinip, dediler ki,

- Meğer Omer bunların hepsini esîr etmişdir, ki getirip karşımızda kırmak ister.

Yanlarına geldiklerinde, gorduler ki, hazret-i Omer bunların herbirine guzel muÂmele edip, bunlar ile karışmış gule-gule soyleşip gelirler. Ebû Cehl la'în bu hÂli gordu. MuslimÂn olduğunu anladı.

- Âh! Gordunuz mu? Muhammed Omeri de, kendi dînine dondurmuş. Ben size demedim mi ki, sihrle Muhammed onu aldatır, kendine uydurur. Siz dediniz ki, boyle olmaz. EyvÂh, gelin gorelim, şimdi ne yapalım. Ve ona ne soyliyelim. Yakınına geldiler. Hazret-i Omer (ra) kılıncı kaldırıp dedi;

(Nazm)
Durun ben geliyorum, bize kıyÂma durun,
Genc, ihtiyÂr, yaşlı hepsi, efendi kole olsun.
Dîn-i islÂmı teblîg icin, Allah gonderdi,
Bize Peygamber olan Muhammedi 'aleyhisselÂm'.
Acığa cıkardı, guzel islÂm dînini,
Putlar yıkıldı, kalmadı hukmleri.
Dondum Hakka, bunun dînine girdim,
Ey Kureyş! Hepiniz avam ve has boyle bilin!
KÂfirler, bu hÂli gorup, iclerinde telÂşlanıp, it gibi cağrışdılar. Ebû Cehl la'în, yuksek sesle dedi ki,
- Gorun Muhammedi ki, başladı ululardan azdırmağa. [Kureyşin buyuklerini muslimÂn yapmağa başladı.] Bu işler bize azdır. Dedim, gelin onlar coğalmadan, oldurelim, aldırmadınız. Şimdi ejderh oldu.

KÂfirler, hazret-i Omerden korkup, hicbir mu'mine el uzatmağa kÂdir olmadılar. Her birinin dudağı kuruyup, kaldı. Server-i Âlem (sav) ileri yuruyup, Hacer-ul esved ile bÂb-ı KÂ'be-i şerîf arasında durup, nemÂzı o gun ÂşikÂre kıldılar. Gerci kÂfirler cok idi. Mu'minler az idi. NemÂz bitdikden sonra kalkıp, KÂ'beyi ta'vÂf etdiler. İbni Mes'ûd (ra) buyurdular ki, hazret-i Omerin (ra) muslimÂn olması, mu'minlere feth ve nusret ve rahmet oldu. O muslimÂn oluncaya kadar dîn-i islÂm ÂşikÂre olmadı. KÂ'be-i mu'azzamada, muslimÂnlardan hic kimse nemÂz kılmamış idi. Nakl edilmişdir ki, hazret-i Omer (ra) îmÂna geldikde, Peygamberimiz(sav) hazretleri, mubÂrek elini Omerin 'radıyallahu anh' goğsune koyup, uc kerre buyurdular ki,

- YÂ Rab! Bunun sadrında olan gereksiz sıfatı [goğsunde bulunan kotu sıfatı] ve illeti [hastalığı] cıkarıp, onun yerine îmÂn ve hikmeti ver.
__________________