Ukbe bin Ebî Muayt, Mekke muşriklerinden kotu niyetli olmayan bir adamdı. RasûlullÂh'la her karşılaştığında saygıyla bakar, iyi munasebetini bozmamaya gayret ederdi. Hatta uzun yolculuklardan donduğunde Mekke'de insanlara yemek ikram etmeyi Âdet edinmişti. İşte yine boyle bir yolculuktan donmuş, vereceği yemeğe RasûlullÂh'ı da davet edecek kadar yakınlık gostermişti.
Efendimiz, Ukbe'nin artık gonlunun îmÂna hazır hÂle geldiğini duşunerek yemek davetine şoyle karşılık verdi:
"-Ukbe, dÂvetine gelirim, ama yemeğini yemem. Yemeğinden yemem icin seni yaratan AllÂh'ı inkar etmemeni, O'nun Rasûlu'ne de şehÂdet etmeni beklerim. Senin gibi iyi niyetli bir insan kufurde ısrar etmemeli artık!.."
Ukbe, bu teklife cok da direnmedi. Efendimiz'in isteğine olumlu cevap vererek îmÂn eden herkesin soylediği şehÂdet kelimesini soyleyiverdi. Efendimiz Ukbe'nin îmÂn etmesine cok sevinmişti.
Ne var ki, Ukbe'nin Mekke'de putperest dostları da vardı. Haber bir anda onlara da ulaştı. Onların icinde katı, sert ve insafsız bir muşrik olarak meşhur olmuş Ubey bin Halef, duyduğu haberden hic hoşlanmadı. Hemen gelip arkadaşını suclayıcı sorular sormaya başladı:
"-Duyduğuma gore Muhammed'i yemeğe dÂvet etmişsin. Bununla da kalmayıp onun teklif ettiği şehÂdet kelimesini de soylemişsin!"
"-Evet." dedi "Oyle oldu. Onun istediği şehÂdet kelimesini de soyledim."
Muşrik dostu:

"-Olamaz!.." dedi, "İşte bu olamaz. Hem şehÂdet kelimesini soyleyeceksin, hem de bizimle dost olacaksın. Bu olacak şey değil!.. Bu, sana pahalıya mÂl olur. Bundan sonra hicbir yerde iş bulamazsın." diye ilÂve etti.

Ukbe, muşrik dostunun sozlerinden endişe etmiş, getirdiği şehÂdet kelimesinden pişmanlık duymaya başlamıştı.
"-Olayı buyutme!.." dedi. "Ben sadece Ukbe'nin yemeğini yemeden gitti diye bir soylenti cıkmaması icin, utandığımdan şehÂdet kelimesini getirdim; yoksa ona inandığımdan değil!"
Ubey bin Halef, kopardığı bu tÂvizden memnun olmuş, ama yeterli de bulmamıştı. Daha da ileri giderek yol gosterdi:
"-Biz bu sozlerinin doğruluğunu, ancak gidip O'na tukurdukten sonra kabul ederiz. Gideceksin, onu sevmediğini ifade eden bir tukuruk fırlatacaksın, o zaman anlarız, senin O'na inanmadığını!.. Yoksa bizi savamazsın boş sozlerle!.."
ÎmÂna yeni ısınmaya başlamış olan Ukbe'nin kalbi, maalesef artık geri donuşe gecmiş, dostlarının baskısına dayanamayarak vazgecmişti, getirdiği şehÂdet kelimesinden...
Doğruca Efendimiz'in Daru'n-Nedve'de ibÂdet ettiği yere gitti. Dilinin ucunda topladığı tukuruğu fırlatmak uzere hazırlanırken ansızın bir ruzgar cıktı. Dudakları arasından cıkan tukuruk geriye donerek kendi suratına yapışıp hem de ateş gibi yaktı. Ertesi gunu Ukbe'yi yanağındaki yanık iziyle gorenler sordular:
"-Sende boyle bir yanık izi yoktu, ne zaman oldu bu yara?"
Ukbe saklamadan anlattı:
"-O'na doğru tukurduğum tukuruk, kendime geri donup suratıma yapışarak ateş gibi yaktı, izi kaldı!"
Ne yazık ki, yarı îmÂn etmişken dostlarının baskısı yuzunden gerisin geriye donen Ukbe, Bedir'de kufur uzere oldu. İşte bu hÂdise uzerine Furkan Sûresi'nin 27-29. Âyetleri nÂzil oldu:
"O gun, zÂlim iki elini ısırıp "Ne olurdu, ben o peygamberin beraberinde bir yol edineydim." Ne yazık bana! Keşke falanı dost tutmayaydım. Beni o zikirden, imÂn geldikten sonra, o saptırdı. Şeytan insanı yapayalnız ve yardımsız bırakandır."

Burada, dostlarının yanlış telkinlerine uyanların ellerini ısırarak Âhirette nasıl pişmanlık duyacakları şoyle anlatılmaktadır:
"-Ah ne olurdu, keşke falanı dost edinmeseydim, onun isteğine boyun eğmese, sozlerine îtimat etmeseydim!.. Getirdiğim şehÂdet kelimesinden vazgecirip Peygamber'le birlikte olmama mÂni oldu, şeytana uydurdu. Ne kotu dostmuş meğer onlar..."

Ukbe'nin îmÂnına engel olan bu dost orneği, bizim de dostluğumuzu ve dostlarımızı duşunmemize sebep olmalıdır. Arkadaş ve dostlarımızın bize neleri telkin ve tÂlim ettiklerini gozden gecirmeliyiz ki, buradaki yakın dostluklarımız, Âhirette amansız duşmanlığa donuşmesin. "Boyle dost duşman başına!.." diyerek pişmanlık duymayalım.

A. Karamanoğlu
Şebnem Dergisi
__________________