Dua edenin, 'Rabbim' demesi,
Allah'in 'efendim' demesinin ta kendisidir..
Birisi her gece kalkip Allah'i aniyor, O'na dua ediyordu..
Seytan ona dedi:
"Ey Allah'i cok anan kisi, butun gece Allah deyip
cagirmana karsilik seni
buyur eden var mi?.. Sana bir tek cevap bile gelmiyor, daha ne zamana
kadar
dua edeceksin?.."
Adamin gonlu kirildi, basini yere koydu ve uyudu.
Ruyasinda ona soyle dendi:
"Kendine gel uyan! Niye duayi, zikri biraktin?.. Neden
usandin?..
Adam: "Buyur diye bir cevap gelmiyor ki, kapidan kovulmaktan
korkuyorum"
dedi.
Bunun uzerine dendi ki ona:
"Senin Allah demen, O'nun buyur demesi sayesindedir..
Senin yalvarisin, Allah'in senin ruhuna haber
ucurmasindandir..
Senin cabalarin, careler araman, Allah'in seni kendine
yaklastirmasi,
ayaklarindaki baglari cozmesindendir..
Senin korkun, sevgin, umidin Allah'in lutfunun kemendidir..
Senin her Yarabbî demenin altinda, Allah'in buyur demesi
vardir..
Gafilin, cahilin cani, bu duadan uzaktir..
Cunku Yarabbî demeye izin yok ona..
Agzinda da kilit var, dilinde de..
Zarara ugradigi zaman, aglayip, sizlamasin diye Allah
ona dert, agri, sizi,
gam, keder vermedi..
Bununla anla ki, Allah'a dua etmeni, O'nu cagirmani saglayan
dert,
Dunya saltanatindan daha iyidir..
Dertsiz dua soguktur. Dertliyken yapilan dua gonulden kopar.."

alıntıdır
__________________