Cocukken ibadete heveslenir, geceleri uyanır, namaz kılar, Al­lah’a yakarırdım.

Herkes uyuyordu bir gece.

Babam uyanıktı sadece.

Kuran okuyordum.

«Neden geceyi uykuyla geciriyor, kalkıp iki rekat namaz kılmı­yorlar?» dedim.

«Uyanık kalıp halkı cekiştireceğine keşke sen de uyusaydın» diye cıkıştı babam.

Bencil kişi sadece kendisini gorur.

Gozlerine kendini beğenmişlik perdesi gerilmiştir.

Eğer Allah gerceği goren bir goz bağışlasaydı ona, kimsenin kusurunu gormez, sadece kendi yanlışını gorurdu.

Her şeyde Allah’ın Kudret elini goren, kendisini de unutur, başkasını da.

(Şeyh Sadi’nin eseri “Gulistan”ından alıntıdır)
__________________