Sevgili peygamberimiz "şehitliğin" ustunluklerini anlatıyorlardı.Buyurdular ki:
(Kıyamet gununde şehidler,"Mahşer Yerine" gelirken;orada bulunan Peygamberler ayağa kalkarlar..Onlar;cocıkları,akraba ve dostlarından 70.000 kişiye şefaat ederler....)
Bu sozleri işiten "nevfel"ismindeki sahabe,iki oğlu ile hanımını oraya getirdi.
-Ya Resulallah! Bir dua etmek istiyorum sizde amin dermisiniz ? diye sordu
Peygamber efendimiz kabul ettiler.Bunun uzerine Nevfel:
-Ya Rabbi,Nevfel kulunu şehid,bu yavruları yetim, bu hanımı dul eyle,duasında bulundu Peygamberimiz "amin" dediler.
Hazret-i Ali'nin bildirdiğine gore;ilk Gaza da nevfel,gercekten şehid oldu...Gazadan sonra Allah'ın Resulu ve arkadaşları Medine'ye donuyorlardı.kadınlar,cocuklar ve ihtiyarlar,karşılamaya cıktılar.Hepsi sevinc icindeydiler.Nevfel'in hanımı,cocukları ve ihtiyar annesi karşılayıcılar arasındaydı.
-Gazanız mubarek olsun Ya Resulallah!Nevfel'in hali nicedir?...diye sordular.
Merhametli "Efendimizin" gozleri nemlendi.Şehidlik haberini vermeğe mubarek kalbleri dayanmadı.Elleriyle arka tarafı işaret buyurup ,gectiler..
Arkadan Hazret-i Ali geliyordu .Nevfel'in yakınları,O'na sordular...."Allah'ın Arslanı" yanında yuruyen Hazret-i Ammar'a:
-Şehidlik haberini ben de veremiyeceğim.Yuru gidelim dedi.Eliyle arka tarafı işaret etti.Sonra Hazret-i Omer geliyordu."buyuk"Omer de,aynı şekilde hareket etmek zorunda kaldı...Daha sonraki Hazret-i Osman da başka turlu yapamadı.En sonda gelen Ebu Bekir Hazretleriydi.Yanında"Muaz bin Cebel"bulunuyordu.Geride Hazret-i Zubeyr'den başka kimse kalmamıştı.Nevfel'in yakınları son umitle,Sevgili Peygamberimizin en aziz arkadaşına yaklaştılar.Aynı şeyleri sordular.hazret-i Ebu Bekir kendi kendine duşundu:
"-Ya Rabbim!...Ne kadar zor durumdayım.Eğer doğru soylersem,mahzun kalpleri;daha fazla uzmuş olacağım.Bunu yapmaktan sevgili Peygamberimiz bile cekindiler...O'na nasıl,aykırı davrana bilirim.Fakat yalanda soylersem dini yıkmış olurum.Sen bana oyle şey ilham etki,bu gariplerin yueği,daha fazla yanmasın Allah'ım"...
Peygamber Efendimizin doğru sozlu dostu"Sıddık",butun kalbiyle,
-Ya Allah!...Ya Nevfel!...diye"Ah" cekerek inledi.
İşte o sırada,yaydan fırlamış ok gibi bir atlı yıldırım hızıylatanlarına yetişti.
-Buyur Ya "Sıddık"..Beni mi cağırdın.Ey Allahın Resulunun sevgilisi?diye sordu.Bu atlı Nevfel'den başkası değildi.
Butun Eshab-ı kiram,hayrette kaldılar.
Sonra Cebrail aleyhisselam gorundu.Peygamber Efendimize şunları soyledi:
-Ya Resuallah...Hak tealanın selamı var...Eğer"Peygamberin Mağara Arkadaşı"Sıddık,bir kere daha "ALLAH"deseydi;"Yuceliğim" hakkı icin,butun şehidleri diriltirdim.Cunku,Ebu Bekir adlı kulum;cahiliye devrinde"İslamiyetten once bile ,hic yalan soylememiştir"buyurdu.
Ebu Bekir'in yalancı cıkarılmaması icin, Nevfel'i Cenab-ı Hak diriltti...Nevfel bundan sonra,nice yıllar daha yaşadı.
Nihayet duası kabul olundu."Yemame"cenginde şehidlik şerbetini icti.
__________________