Bir genc hafızlığını tamamlarken her gun sabaha kadar Kur’an’ı hatmeder. Bundan dolayı da sabah derslerine yorgun ve bitkin olarak cıkar. Durumu oğrenen hocası Kur’an’ı bu şekilde okumasını arzu etmediği icin bir gun onu karşısına alır ve: “Evladım! Biliyorsun Kur’an, indiği gibi okunmalıdır.

Bu gece sen Kur’an’ı, karşında ben varmışım gibi oku.” tavsiyesinde bulunur.
Genc gider ve Kur’an’ı hocasına okuyormuş gibi okur. Sabah huzura geldiğinde: “Efendim, bu gece Kur’an’ı ancak yarısına kadar okuyabildim.” der. Bunun uzerine hocası: “PekÂla bu gece de Efendimiz’e okuyor gibi oku!” emrini verir. Talebe şaşkınlık ve heyecan icinde Nebîler Serveri’nin huzurunda olduğu duşuncesiyle o gece daha dikkatli okur. Ertesi gun de ustadına Kur’an’ın ancak dortte birini okuyabildiğini soyler. Ustadı talebesindeki manevi yukselişi gorunce: “Bugun de o emin melek Cebrail’in Efendimiz’e (sallallahu aleyhi vesellem) tebliğ ettiği anda dinliyor gibi oku!” der. Talebesi ertesi gun “Vallahi ustadım, bugun ancak bir sure okuyabildim.” der.
Ustadı son adımı atar: “Evladım! Şimdi de onu binlerce hicabın verasında bulunan Yuce Rabbimiz’in huzurunda okuyor gibi oku! Duşun ki O seni dinliyor ve Kur’an’ı senle mukabele ediyor!” Talebe ertesi gun gozyaşları icinde ustadına gelir ve şoyle der: “Ustadım! Fatiha’dan başladım ilk ayetleri okudum; ama ‘İyyÂke na’budu’ demeye bir turlu dilim varmadı. Cunku ‘Sadece sana kulluk yaparım!’ diyemedim
__________________