Oruc Reis esir edilmişti. Bir sure zindanda kaldıktan sonra cıkartılarak bir gemide kureğe cakıldı. Papazlar ve Şovalyeler, İtalyanca, Rumca ve İspanyolca bilen ve sozu sohbeti yerinde plan Oruc Reis ile konuşmaktan zevk alırlardı. Şovalyeler ona karşı hurmet duyuyorlardı. Sohbet sırasında ona:

-Ey Osmanlı! Sen guzel sozlu bir kişisin. Bizim lisanımızı da fevkalade konuşuyorsun. Muslumanlıkta ne buldun? Gel bizim dinimize gec! Adı sanı belli bir adam olursun. Buyuk bir şovalye kaptan yaparız seni,dediler.

Oruc Reis:

-KÂfirlerin iyiliği bu mudur? Dinimden donup hukumdar olmaktansa musluman esir kalmayı tercih ederim. Şu duvarlardaki resimleri elinizle dizersiniz ve onlara taparsınız. Şimdi onları ateşe atsalar veya colde bir kuyuya bıraksalar, veyahut balta ile pare pare eyleseler, kendilerini kurtarıp halas etmeye kadir değildirler, dedi.

Şovalyeler:

-Gorelim senin Peygamberin neyler, işte halin malum, dediler.

-Benim Peygamberim iki cihan fahridir. Butun evliya ve enbiya ondan şefaat umar. Hepsine şefaati o eder. Hak teÂlÂ’nın avni ve inayeti ile gelip beni buradan kurtaracaktır, dedi.

Şovalyeler gulerek:

-Hele sen kureği cekmeğe devam et. Bu hava ile gonlunu hoş tut. Peygamberin seni kurek mahkumiyetinden kurtarsın, dediler.

Aradan zaman gecti. Bir gun kurek cektiği gemi şiddetli bir fırtınaya yakalandı. Dalgaların arasında ceviz kabuğu gibi surukleniyordu. Bu hengamede Oruc Reis’in zincirleri de koptu ve kendisini denize bıraktı. Dalgalarla bir muddet boğuştuktan sonra sahile ulaştı. Daha sonra arkadaşları ile buluştu ve yeniden denizlere acıldı. Bir muharebe sırasında, kendisini esir etmiş olan Şovalyelerden birkacı, şans eseri Oruc Reis’e esir duştuler. Onları gorunce yanına getirtti ve şunları soyledi:

-Ben sizlere demedim mi, benim Peygamberim gelir beni kurtarır diye! İşte geldi, kurtardı. Varın reisinize soyleyin, ben gene ona varayım, ne kadar demiri varsa vursun, Peygamberimiz bize, Allah’ın izniyle yine yardım eder.
__________________