Cok eski devirlerde Kifl adında bir adam vardı. Kifl, ahlÂkî ve insanî değerlere onem vermeyen, para kazanmak icin her yolu meşru goren cok zengin bir adamdı. Zenginliğini de faizden elde etmişti. Dara duşen, ihtiyacı olan kimse kendisine geliyor, oda yuksek bir faizle geri odenmesi şartıyla onlara para veriyordu. Vadesi geldiği zaman kişi parasını odeyemezse bu sefer faiz miktarını daha da artırıyordu. Şayet yine odeyemezse adamları vasıtasıyla o kimsenin butun varına yoğuna el koyuyordu.
Bir gun, kapısına borc icin bir kadın geldi. Bu kadın yakın zamanda kocasını kaybetmiş, namuslu, kendisini cocuklarına adamış bir anneydi. Bir sure, kocasından kalan şeylerle evini idare etmeye calışmıştı. Ancak artık evde para kalmamıştı. Bunun icin calışması gerekiyordu. Bir yerde iş bulmak istedi; ama dışarısı dul bir kadın icin calışmaya musait değildi.

Neden sonra aklına evde dokuma yapıp onları yakın bir arkadaşı vasıtasıyla satmaya karar verdi. Bunun icin bir dokuma tezgahına ihtiyacı olacaktı. Tezgahı alabilmek icin de borc arayışına girdi. Yakın dost ve akrabalarına gitti; ama kimsede para yoktu. Cok uzulmuştu. Caresiz bir şekilde evine doğru giderken yolda istemeden iki kişi arasında gecen bir diyaloga şahit oldu. Şehirde Kifl adında bir kişinin insanlara borc para verdiğini duydu. Hemen onun yanına gitmeye karar verdi.

Kifl kapıda kadını gorunce cok beğendi. Onu elde etmek istedi. Kadın, Kifl’den karşılığını odemek şartıyla borc para istedi. Kifl, kadının dul olduğunu da anlayınca ona ahlaksız bir teklifte bulundu. Kendisiyle beraber olması şartıyla vereceği parayı istemeyeceğini soyledi. Bu teklifi kadın şiddetle reddetti. Cok uzulmuştu. En cok da kendisine boylesi tekliflerin gelmesinden korkuyordu. “Allah’ım bana yardım et.” diye dua etti.

Aradan birkac gun daha gecmişti. Evde hicbir şey kalmamıştı. Cocuklar aclıktan ağlıyordu. Onların ağlamasına kendisi de katılıyordu. Kendisini Kifl’e teslim etmeye mecbur hissetti. Bu sırada da “Allah’ım! N’olursun beni affet. Bir daha boyle bir gunah işlemeyeceğim.” diye dua ediyordu.

Kadın, Kifl’in yanına gitti. Kifl’in yuzu guluyordu. Ancak kadın bir yandan ağlıyor, bir yandan da titriyordu. Kifl, kadına bu halinin sebebini sordu. Kadın,

- Buraya kendi isteğimle gelmedim. Daha once boyle bir gunah işlemedim. Onun icin Allah’tan cok utanıyorum ve korkuyorum. Beni bu gunaha surukleyen fakirliğimdir, dedi. Kifl, duyduklarına cok şaşırmıştı. O kaskatı kalbi bir anda yumuşayıverdi. İcini pişmanlık duyguları sarmıştı. O sırada ağzından şu ifadeler dokuldu:

- Sen fakirliğin sebebiyle mecbur kaldığın bir gunah işliyor ve bundan dolayı ağlıyorsun. Halbuki Allah bana bu kadar servet vermişken, ben gunah işlemekten cekinmiyorum. Ben, Allah’tan utanmaya ve korkmaya senden daha layığım.

Kifl, pişmanlık hisleri icinde, yapacağı kotu işten vazgecti. Kalbine apayrı bir huzur ve mutluluk geldi. Kadına bir miktar para verip onu gonderdi. Kadıncağız, sevinc ve kendisini harama girmekten koruyan Rabb’ine şukur icinde evine dondu.

Kifl, artık eski Kifl değildi. O gune kadar yapmış olduğu butun gunahlar icin tevbe ediyordu. O gun sabaha kadar Rabb’ine dua dua yalvardı ve affını diledi. O gece Kifl’in ecel vaktiydi. O hal uzere ruhunu Rahman’a teslim eyledi.

Sabah olmuştu. Kifl’in evinden cıkmadığını goren yakınları kapıyı actıklarında Kifl’i olu olarak buldular. Bu sırada kapısında herkesin okuyabileceği şekilde şoyle bir yazı vardı: “Allah, Kifl’in gunahlarını affetti.”

Halk, bu duruma şaşırdı kaldı. Allah, Kifl’in affedilmesine sebep olan bu olayı, o donemin peygamberine vahiy yoluyla bildirdi. Boylece herkesin şaşkınlığı gitti ve insanlar bundan buyuk bir ders aldılar.

HikÂye bize ne anlatıyor?

Tevbe kapısı her zaman ve her kişi icin acıktır. Bir kimse ne kadar gunahkÂr bir kul olursa olsun buyuk bir pişmanlık ve samimiyetle tevbe ederse Allah onun tevbesini kabul eder ve onu bağışlar.

Allah, kendi rızası istikametinde bir hayat yaşamaya gayret eden kullarını sever. Rahmetinin gereği olarak bazen kulları gunaha gireceği an onları değişik vesilelerle korur. O yuzden kula duşen Rabb’iyle arasındaki bağı devamlı surette guclu tutmasıdır.

Zaman Ailem, 167. Sayı
__________________