Nemrud Hazreti İbrahim peygamber’in ateşte yakılması emrini verdikten sonra meydan yere odunlardan buyuk bir yığın yapılmış. Odunları tutuşturmuşlar sonra. Alevler o kadar yukselmiş ki bulutların tutuşacağını sanmış cocuklar. Korkmuş kacmış butun hayvanlar.
Hazreti İbrahim Peygamber’i mancınıkla ateşin tam orta yerine atacaklarmış askerler. Atacaklarmış ki Nemrud’un ne guclu bir kral olduğunu anlasın, gorsun; bir daha ona karşı gelmesin İbrahim Peygamber.
Bu sırada bir karınca ağzında kucucuk bir damla su ile koşa koşa gidiyormuş. Hem de boyu goklere varan cehennemi ateşe doğru.

Gokte ucan ve gagasında ateşe atmak uzere bir dal parcası taşıyan bir kartal onun bu telaşını gorup sormuş hemen yanına yanaşıp: “Bu acelen niye? Nereye boyle?”
Ağzında bir damla su taşıyan karınca o bir damlayı ellerinin arasına alıp,

“Duymadın mı” demiş. “Nemrud, İbrahim Peygamber’i ateşte yakacakmış. İşte ateşin olduğu yere su goturuyorum.”

Bu sozleri duyan kartal kendini tutamayarak ulu orta kahkahalarla gulmeye başlamış.
“Sen şu ateşe donup yuzunu hic bakmadın mı?” diye sormuş.
“Ne kadar buyuk. Senin bir damla suyun ona ne yapabilir ki?”
Su taşıyan karınca, “olsun” demiş.

“Hic olmazsa safımız belli olur.”
__________________