O gece, hep odanın bir koşesinde kıbleye doğru durmuş olan annesinin sozlerine kulak veriyordu. O Cuma kunudunu, annesinin ruku, sucud, kıyamını izliyordu. Henuz cocuktu. Annesinin erkek-kadın butun Muslumanlar icin hayır dua ettiğini, bir bir isimlerini saydığını, yuce Allah’tan her biri icin saadet, rahmet, iyilik ve bereket istediğini duyan cocuk acaba annesi kendisi icin Allah’tan ne isteyecek diye merakla bekliyordu.

İmam Hasan, o gece sabaha kadar uyumadı. Annesi Hazreti Fatıma Zehra (s.a)’yı dikkatle gozlemekteydi. Annesinin, kendisi hakkında nasıl dua edeceğini, Allah’dan nasıl bir iyilik ve saadet isteyeceğini gormek icin bekliyordu.

O gece, sabah oldu. Diğerleri hakkındaki duaları gecti. Fakat İmam Hasan, annesinin kendisi icin dua ettiği bir kelime dahi işitmedi. Sabah annesine: “Anneciğim ben her şeye kulak verdim, nicin başkaları hakkında dua ettin de kendin icin bir tek kelime dua etmedin?!” dedi.

Şefkatli anne cevap verdi: “Aziz cocuğum, once komşu sonra kendi evin.”

Doğruların Oykusu
__________________