Hazret-i RÂbia, cok oruc tutardı. Bir defÂsında bir hafta hic yiyecek bulamadı. Sekizinci gece aclığı iyice şiddetlendi. Nefsine eziyet ettiğini duşunurken birisi kapıyı caldı. Bir tabak yemek getirdi, o da yemeği alıp, yere koydu. Mum getirmeğe gitti, gelince bir kedinin yemeğini dokmuş olduğunu gordu. Su bardağını almaya gitti. Mum sondu. Su icmek isterken bardak duşup kırıldı.
O da;
"YÂ Rabbî! Bu zavallı kulunu imtihan ediyorsun, fakat Âcizliğimden sabredemiyorum." diyerek bir Âh cekti. Bu Âhtan neredeyse ev yanacaktı.
Bir ses duyuldu:
"Ey RÂbia, istersen duny nîmetlerini ustune sacayım. İstersen, uzerindeki dert ve belÂları kaldırayım. Fakat bu dertler, belÂlar ile duny bir arada bulunmaz."
Bu sozu işitince;
"Y Rabbî! Beni kendinle meşgûl eyle ve senden alıkoyacak işlere bulaştırma." diye du etti.
Bundan sonra duny zevklerinden oyle kesildi ki; kıldığı namazı;
"Bu benim son namazımdır." diye huşû ile kılar, hep Allahu teÂl ile meşgûl olurdu. Hatt birisi gelip kendisini Allahu teÂl ile meşgûliyetten alıkoyar korkusuyla;
"Y Rabbî! Beni kendinle meşgûl eyle de, kimse senden alıkoymasın." diye du ederdi.
__________________