Musa Peygamber Yûsa Ibnî Nûn ile birlikte ciktigi gezilerden birinde yolda giderlerken ansizin karsilarinda bembeyaz bir kus gorurler. Kus Hz. Mûsa'nin omuzlarina konduktan sonra kendisen soyle seslenir:

"Ey Allah elcisi Musa!... Beni dogan kusu oldurecek. Ne olur beni koru!"

Musa Peygamber de kusu elbisesinin altina saklar.

Ardindan az sonra dogan kusu gelerek, "Ey Allah'in elcisi Musa!... Benim yiyecegime, avima engel oluyorsun?" diye sorar.

Hz. Musa (a.s) Dogan'a "Sana surumden istedigin koyunu keseyim. Birak bu kusa dokunma, ne olur?" diye cevap verir.

"Ama koyun etini ben ne yapayim ondan hoslanmiyorum ki?" diyen Dogan'a da Musa Peygamber su cevabi verir:

"Oyleyse sana kendi kabalarimdan bir miktar et keseyim de ye."

Tam bu sirada Musa Peygamber'in elbisesinin altinda sakladigi kus havaya firlayarak ucar gider.

Pesinden de Dogan kanat cirparak havalanir.

Hz. Musa (a.s) arkalarindan seyre dalar. O, ne hikmettir? diye dusuncelere dalmistir.

Bu iki kucuk yaratigin bile hayat-memat derdine duserek birbirlerini yemege kalkismalari karsisinda ici sizlayarak, aralarini bulmak icin Dogan'a kendi bacaklarinin kaba etlerini vermeye razi olmustur.

O, butun varliklarin birbirine dusmeden kardesce bir duzen icinde yasamalarini arzu etmektedir. Zaten kutsal davasi da insan yiginlarini aydinlik Allah yoluna davet ederek onlarin bu yolda insanca yasamalarini saglamaktir.

Musa Peygamber kafasinda bu dusunceleri gecirirken kuslar tekrar yanina sokularak onlardan biri, "Ben Cebrail'im" digeri "Ben de Mikail'im" diye huviyetlerini ortaya koyduktan sonra sozlerini soyle noktaladilar:

"Ey Musa!... Biz seni buraya denemek icin geldik. Acikcasi yuce Allah (c.c) bizi, Rabbinin kullari karsisinda takindigin sefkat ve merhamet duygularinin olcusunu tartmak icin gonderdi. Bizde bu gorevimizi yerine getirdik. Imtihani basariyla kazindiginizi mujdeleriz."

Yuce Allah (c.c) cumlemizi, sefkat ve merhamet duygulariyla donatsin, amin...
__________________