Canakkale harbinin devam ettiği gunlerde bir Ramazan arefesiydi. Cephe kumandanı Vehip Paşa 9. Tumenin genc imamını cağırarak mahzun bir şekilde istemeye istemeye şoyle dedi:
- Hafız! Yarın Ramazan Bayramı. Asker toplu olarak bayram namazı kılmak istiyor. Ne dediysem, vazgeciremedim. Ancak boyle bir şey pek tehlikeli, yani duşmanın arayıp bulamayacağı toplu bir imha fırsatı olur. Munasip bir dille bunu etrafa sen anlatıver!...
İmam Efendi, Paşanın yanında henuz ayrılmıştı ki karşısında nur yuzlu bir zat cıktı ve:
- Oğlum sakın ola askerlere bir şey soyleme, gun ola hayr ola. Allah ne derse oyle olur, dedi.
Ertesi sabah herkesi hayrette bırakan ilahi bir tecelli yaşandı. Gokten hevenk hevenk bulutlar indi ve gonlu Allah'a kulluk aşkıyla dopdolu olan mu'min askerlerin uzerini kapladı. Onları durbunle gozleyen duşman kuvvetleri artık bembeyaz bulutlardan başka bir şey goremez oldu. O sabah bambaşka ve manevi bir heyecan icinde kılınan bayram namazında alınan gur tekbirler dalga dalga semaya yukseliyordu. Nur yuzlu ihtiyar zat Fetih Suresi'nden bir kısım ayetleri tilavet ederken askerlerin gonullerinden taşan kelime-i tevhid sesleri birer iman sayihası halinde duşman saflarından bile duyulmakta idi. İşte bu esnada İngiliz kuvvetleri arasında buyuk bir kargaşa baş gosterdi. Zira ceşitli İngiliz somurgelerinden kandırılarak toplanıp getirilmiş bulunan bir kısım Musluman askerler yine kendileri gibi Musluman bir toplulukla savaştıklarını, işittikleri tekbir ve tevhid seslerinden anlamış ve bunun uzerine isyan etmişlerdi. Ne yapacağını şaşıran zalim İngilizler, onların bir kısmını kurşuna dizdi. Diğerlerini de alelacele cephe gerisine cekmek zorunda kaldılar.


__________________