Raşahat sahibi Şeyh SÂfi (rah) anlatıyor:

HÂcegan yolunun buyuklerinden Mevlana Husameddin Buharî’nin babası Hamiduddin Şaşî (rah) vefat doşeğinde idi. Bu zat buyuk alimlerdendi. Şah-ı Nakşibend’le aynı donemde yaşamıştı. Şah-ı Nakşibend’e buyuk hurmet, sevgi ve saygıları vardı. Fakat o kalp doktoruna teslim olup seyru suluk terbiyesi almamıştı. Kendi ilim ve tedbiri ile yetinmişti. Zahiren helal ve harama dikkat etmiş, farzları yapıp, haramlardan kacınmış, fakat kalbine pek eğilmemişti. Oğlu Husameddin Buharî ise Emir Hamza’nın (k.s) irşatta halifesi idi. Emir Hamza da Seyyid Emir Kulal’in (k.s) oğludur. Hamiduddin Şaşî vefat anında sıkıntı ve ızdıraba duştu. Oğlu ve dostları baş ucunda idiler. Bir ara oğlu:

-Baba ne haldesin? diye sordu. Babası:

-Benden şu anda kalb-i selim istiyorlar. O da bende yoktur. Nasıl elde edileceğini de bilmiyorum!” dedi. Husameddin Buharî babasına:

-Sakin olun, kalbinizi bana bırakın. Selim kalbin ne olduğunu anlayacaksınız!” dedi. Ve derin bir murakabeye daldı. Bir saat kadar oyle kaldı. O anda Cenab-ı Hakk’a yonelip babasını bu ızdırap ve endişeden kurtaracak ilahi rahmet ve sekinet istedi. Orada bulunan diğer muminler de dua ettiler. Gozlerini actığında, babasının yuzune bir nur ve huzur inmişti. Kalbi dunyadan ayrılık, yalnızlık ve olum endişesinden kurtulup Allah ile huzur bulmuştu. İnen rahmet ve sekinet ile ızdırabı gitmişti. Bu arada gozlerini actı, bulduğu huzurun sevincini ve kacırdığı fırsatın hasretini şoyle dile getirdi:

-Oğlum! Allah sana bol mukafat versin. Meğer bize lazım olan iş butun omrumuzu bu kalbi elde etme yolunda harcamak imiş. Fakat ne yazık ki omrumu başka turlu zayi ettim!” dedi.

Ne mutlu bu babaya ki salih evladının dua ve gozyaşı bereketi ile Yuce Allah’ın rahmetine kavuştu, huzur icinde dunyadan goctu.” (Şeyh Safi, Raşahat, 45.)
__________________