Bağdat'ta duÂsı makbul olan bir derviş zuhûr ettiği haberi yayılmıştı. Bunu, o şehrin vÂlîsi bulunan HaccÂc-ı ZÂlim'e de haber verdiler.

İnsanlara zulmuyle tanınmış, acımasız bir vÂlî olan HaccÂc, dervişin hÂlini merak ederek, huzuruna cağırttı. Derviş, askerlerin ve cellatların arasında HaccÂc'ın karşısına getirildi.

HaccÂc:

"-Senin duÂnın kabul olunduğunu soyluyorlar. Hadi, bana da bir du et!.." dedi.

Derviş, ellerini kaldırdı ve yuksek sesle:

"-Ya Rabbî, HaccÂc'ın canını al!." diye niyazda bulundu.

HaccÂc, şaşkın ve ofkeli bir sesle:

"-Derviş!.. Bu nasıl du boyle?! Ben senden hayır du istemiştim. Sen beddu ettin!.." dedi.


Derviş oldukca sÂkin bir şekilde:
"-Bu, hem senin icin, hem de butun muslumanlar icin hayırlı bir duÂdır!.." dedi.

Bu hikÂyede anlatılan, zÂlimler icin olumun hayırlı olması, hayatlarının devam etmesi hÂlinde zulum ve gunah yukunun artması sebebiyledir. Onun emri altındaki insanlar ise, zÂlimin olumuyle rahatlayacak ve zulumden kurtulacaklardır. Bu da idaresi altındaki kimseler icin "hayır"dır.
__________________