Buyuk Mutasavvıf Beyazıd-ı Bestamî Hazretleri bir gun tımarhanenin onunden geciyordu. Tımarhane hizmetcisinin tokmakla birşeyler dovduğunu gorup:

— Ne yapıyorsun? diye sordu. Hizmetci:

— Burası tımarhanedir. Delilere ilÂc yapıyorum, dedi. Beyazıd-ı Bestamî Hazretleri:

— Benim hastalığıma da bir ilÂc tavsiye eder misin? dedi. Hizmetci hastalığının ne olduğunu sordu. Beyazıd Hazretleri:

— Benim hastalığım gunah hastalığı... Cok gunah işliyorum, dedi. Hizmetci:

— Ben gunah hastalığından anlamam... Ben delilere ilÂc hazırlıyorum, diye cevap verdi.

Tam bu sırada tımarhane parmaklığının arasından konuşulanları duyan bir deli, (!) Beyazıd-ı Bestamî Hazretlerine:

— Gel dede, gel! Senin hastalığının caresini ben soyleyeyim, diye seslendi.

Beyazıd-ı Bestamî Hazretleri, delinin yanına sokularak:

— Soyle bakalım, benim derdime care nedir? dedi. Deli (!) şu ilÂcı tavsiye etti:

— Tevbe koku ile istiğfar yaprağını karıştır... Kalb havanında tevhîd tokmağı ile dov, insaf eleğinden gecir, goz yaşıyla yoğur, aşk fırınında pişir... Akşam - sabah bol miktarda ye... O zaman goreceksin senin hastalığından eser kalmaz, dedi.

Bu guzel ilÂcı oğrenen Beyazıd Hazretleri:

— Hey gidi dunya hey! Demek, seni de deli diye buraya getirmişler, deyip oradan ayrıldı.

Bu ilÂc, halen gunah hastası olanlara tavsiye olunmaya değer bir ilÂctır. Yani bu formulun hukmu hÂl devam etmektedir
__________________