Aziz Mahmud HudÂyî Hazretleri, Sultan Ahmed’in murşidi idi. Aralarında buyuk bir dostluk, muhabbet ve yakınlık vardı.

Alıntı:
Hukumdardan buyuk saygı goruyor, kendi de hukumdarı seviyor ve sayıyordu. Arayı pek fazla uzatmadan birbirlerini ziyaret ederlerdi. Biri din ve mÂneviyatın ulusu, diğeri devletin ulusuydu. Bu iki yuce insan, uzun sure birbirini gormeden duramazdı. Hazret, Sultan Ahmed’in ziyaretine geldiğinde, Sultan onunla bizzat ilgilenir ve hizmetini kendisi yapardı. Bu buyuk velinin, sultanı ziyaret ettiği bir gun namaz vakti yaklaşmıştı. Aziz Mahmud Hazretleri de abdest alıp namaza hazırlanmak istemişti. Derhal leğen ve ibrik istendi. Padişah bu fırsatı kacırmadı ve suyu kendisi dokerek şeyhinin abdest almasına yardımcı oldu. Padişahın annesi valide sultan da, abdestten sonra şeyhin kurulanması icin geride, elinde havlu, bekliyordu. Bu sırada valide sultan icinden şunu geciriyordu: “Şu mubarek Allah dostu, ne olurdu bir keramet gosterseydi de gozumuz gonlumuz acılsaydı.”

Valide sultanın icinden gecenlere Allah’ın izniyle vÂkıf olan Aziz Mahmud HudÂyî Hazretleri şoyle buyurdu: “Hicbir sıfatı bulunmayan sıradan bir abd-i Âcize, dunyanın en buyuk devletinin hukumdarı ibrikle su dokuyor, muhterem valideleri de abdest havlusunu tutuyor. Bundan daha buyuk bir keramet olabilir mi?”

__________________