Benî İsrail'de bir kimse vardı ki, tam 70 yıl bir okuze ilÂh diye tapar ve onun idrarı ile gusledip yuzunu yıkardı. Bu şahıs bir gun okuzunu otlatmak icin bir bahceye goturdu. Okuz otlarken kendisi de yun eğiriyordu. Hava bulutlu olduğundan, yağmur yağmaya, yıldırımlar ve şimşekler cakmaya başladı, okuz fena halde korkarak, o bahceyi tam 40 kerre dolaştı ve kendisine sığınacak bir yer aradı.

O şahıs baktı ki okuz korkusundan terlemiş ve terleri kÂmından aşağıya akıyor. Nihayet Hazreti Hak Celle ve ÂlÂ, o kimsenin kalbine rahmet nazarı ile bakarak, şoyle ilham etti:

— Yıldırım ve şimşekten korkan şey, İlÂh olmaya nasıl lÂyık olabilir?

Bunun uzerine o şahıs, Cenabı Hak'ka teveccuh edip:

— Ya Rabbî! Senden, beni kabul etmeni diliyorum. Eğer senin koyunların varsa onları gudeyim. Şayet yoksa, benim malımı boluşelim,» diye niyazda bulundu.

Hak TeÂl o zamanın peygamberine:

— Git falan bahcede, falan kimseye selÂmımı soyle. Onun evvelce okuze ibadet ettiğine bakma. Kalbindeki bizim sabit kıldığımız mafireete bak. Eğer Hz. Hak Celle ve ÂlÂ'nın, Rum ve Frenk diyarına, bir zerre marifeti yetişse, hic bir kimse kalmayıp hepsi ehl-i İslÂm olurdu. Ey Peygamberim! O kuluma soyle, Rabbinin kimseye ihtiyacı yoktur ki, malını muhafaza etsin. Rabbin, dunya ve ahiretin muhafaza edicisidir. Fakat «Malımı boluşelim» dediğini kabul ettim Onun yerine marifet ve iman verdim. «Ya Rabbî! Beni kabul eyle.» diye niyazda bulunması, hatalıdır. Zira, benim dilemediğim kimse, beni, diletemez. İradem onun iradesinden ondedir.» diye vahyetmiştir.
__________________