Sufyan-ı Sevri’den rivayet edilmektedir, diyor ki:

“Mekke-i Mukerreme’de uc sene kaldım. Mekke halkından bir adam her gun oğleyin Mescid-I Haram’a gelip tavaf eder ve iki rekat namaz kılardı. Sonra bana selam verip evine donerdi. Kendisiyle samimiyet kurup birbirimizi cok sevmiştik.

Kendisini gozler olmuştum. Bir gun hastalandı ve beni cağırıp dedi ki:

“Ben olduğum vakit, beni bizzat kendin yıka, cenaze namazımı kıldır ve defnet. O gece beni kabrimde sakın yanlız bırakma. Munker, Nekir melekleri sual sorduklarında, bana kelime-i tevhidi telkin et” dedi.

Ben, isteklerini yapacağıma dair, kendisine soz verdim. Olduğunde bana soylediğini yerine getirdim. O gece kabrinin yanında yattım. Uyku ile uyanıklık arası bir halde bulunurken, gaibden gelen bir ses:

“Ey Sufyan! Senin muhafızlığına, telkinine ve arkadaş olmana onun hic ihtiyacı yoktur. Cunku onu biz yanlız bırakmadık. Ona Kelime-i Tevhid’i telkin ettik” dedi. Ben:

“Bu mertebeye ne ile erişti?” diye sordum.

“Ramazan ayında ve onun ardından Şevval-ı Şeriften de altı gun oruc tutmakla” denildi. Uyandığımda, yanımda kimsenin bulunmadığını gordum. Kalktım, abdest aldım, namaz kıldım ve tekrar yattım. Ruyamda birinci defa gorduğumun aynı ile karşılaştım. Bu hal uc kere vuku bulunca ruyanın şeytani olmayıp Rahmani olduğunu anladım. Bunun uzerine kabrinden ayrıldım ve şoyle niyazda bulundum:

“Ey Allah’ım! Lutfunla beni de orucları tutmaya muvaffak kıl!”

ALINTIDIR
__________________