Horasan vÂlisi Abdullah bin TÂhir, cok Âdil biriydi. Jandarmaları birkac hırsız yakalamış, vÂliye bildirmişlerdi.

Getirilirken hırsızlardan birisi kactı. O sırada Hiratlı bir demirci, Nişapur’a gitmişti. Demirciyi, gece eve giderken, jandarmalar yakaladılar ve diğer zanlılarla beraber vÂliye cıkardılar. VÂli dedi ki: - Hepsini hapsedin! Bir sucu olmayan demirci, hapishanede hemen abdest alıp, namaz kıldı.

Ellerini uzatıp: ”Y Rabbi! Bir sucum olmadığını ancak sen biliyorsun. Beni bu zindandan ancak sen kurtarırsın!” diye du etti. VÂli uyurken ruyÂsında dort


kuvvetli kimse gelip, tahtını ters cevirecekleri zaman uykudan uyandı. Hemen kalkıp, abdest aldı, iki rek’at namaz kıldı. Tekrar uyudu.

Tekrar o dort kimsenin tahtını yıkmak uzere olduğunu gordu ve uyandı. Kendisinde bir mazlumun Âhı olduğunu anladı. VÂli hemen hapishane mudurunu cağırtıp sordu: - Acaba bu gece hapishanede mazlum birisi kalmış mı?

Mudur dedi ki: - Bunu bilemem efendim. Yanlız biri namaz kılıyor, cok du ediyor goz yaşları dokuyor. - Hemen adamı buraya getiriniz. Demirciyi vÂlinin yanına getirdiler. VÂli hÂlini sorup, durumu anladı, ve dedi ki: - Sizden ozur.diliyorum. Hakkını helÂl et ve şu bin gumuş hediyemi kabul et. Herhangi bir arzun olunca bana gel!

Demirci de cevabında dedi ki: -Ben hakkımı helÂl ettim. Verdiğiniz hediyeyi kabul ettim. Fakat işimi, dileğimi senden istemeye gelemem. - Neden gelemezsiniz? - Cunku benim gibi bir fakir icin, senin gibi bir sultanın tahtını birkac defa tersine cevirten bir sÂhibim varken onu bırakıp da, dileklerimi başkasına soylemek kulluğa yakışır mı?

Namazlardan sonra ettiğim duÂlarla beni nice sıkıntılardan kurtardı. Nasıl olur da başkasına sığınırım?
__________________