Birgun, celimsiz, kucuk bir kız cocuğu, sokağın koşesine oturmuş; yiyecek, para, ya da alabileceği herhangi bir şey icin dileniyordu. Uzerinde yırtık, pırtık giysiler vardı; yuzu gozu kir icinde ve perişan bir haldeydi.

Kız dilenirken, sokaktan genc, canlı ve iyi gorunumlu bir adam gecti. Kızı fark etmişti ama belli etmemek icin donup ikinci kez bakmadı. Buyuk ve luks evine, mutlu ve rahat Âilesinin yanına geldiğinde, cok guzel hazırlanmış akşam sofrası onu bekliyordu. Fakat az sonra duşunceleri tekrar o fakir kıza takılıverdi. Duyguları bir şeylere itiraz ediyordu. Sonra kolay yolu tercih etti ve itirazlarını Allah'a yoneltti. Boyle durumların var olmasına izin verdiği icin...

Ve şoyle bir cumleyle yakındı icinden:

"-Boyle bir şeyin olmasına nasıl musÂade ediyorsun? Neden o kucuk kıza yardım icin bir şeyler yapmıyorsun AllÂh'ım?"

Sonra rûhunun derinliklerinden gelen bir cevap işitti:

"-Yaptım. Seni yarattım!"
__________________