Dervişin biri, uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra bir koye ulaşır. Karşısına cıkanlara kendisine yardım edecek, yemek ve yatak verecek biri olup olmadığını sorar. Koyluler kendilerinin de fakir olduklarını, evlerinin kucuk olduğunu soyler ve Şakir diye birinin ciftliğini tarif edip oraya gitmesini tavsiye ederler. Derviş yola koyulur,birkac koyluye daha rastlar.Onların anlattıklarından Şakirin bolgenin en zengin kişilerinden biri olduğunu anlar. Bolgedeki ikinci zengin ise Haddad adında başka bir ciftlik sahibidir.
Derviş Şakir’in ciftliğine varır. Cok iyi karşılanır, iyi misafir edilir, yer icer, dinlenir. Şakir de aileside hem misafirperver hem de gonlu geniş insanlardır…
Yola koyulma zamanı gelip Derviş, Şakir’e teşekkur ederken, “Boyle zengin olduğun icin hep şukr et.”der. Şakir ise şoyle cevap verir: “Hicbir şey olduğu gibi kalmaz. Bazen gorunen gerceğin ta kendisi değildir. Bu da gecer…”
Derviş Şakir’in ciftliğinden ayrıldıktan sonra bu soz uzerine uzun uzun duşunur. Bir kac yıl sonra dervişin yolu yine aynı bolgeye duşer. Şakir’i hatırlar, bir uğramaya karar verir. Yolda rastladığı koyluler ile sohbet ederken Şakir den soz eder. “Haa o Şakir’mi” der koyluler, “O iyice fakirledi, şimdi Haddad’ın yanında calışıyor.”
Derviş hemen Haddad’ın ciftliğine gider, Şakir’i bulur. Eski dostu yaşlanmıştır, uzerinde eski pusku giysiler vardır. Uc yıl onceki bir sel felaketinde butun sığırları telef olmuş, evi yıkılmıştır. Toprakları da işlenemez hale geldiği icin tek care olarak selden hic zarar gormemiş ve biraz daha zenginleşmiş olan Haddad’ın yanında calışmak kalmıştır. Şakir ve ailesi uc yıldır Haddad’ın hizmetkarıdır.
Şakir bu kez Derviş’i son derece mutevazi olan evinde misafir eder. Kıt kanaat yemeğini onunla paylaşır… Derviş vedalaşırken Şakir’e olup bitenlerden oturu ne kadar uzgun olduğunu soyler ve Şakir’den şu cevabı alır: Uzulme… Unutma,bu da gecer…”
Derviş gezmeye devam eder ve yedi yıl sonra yolu yine o bolgeye duşer. Şaşkınlık icinde olup biteni oğrenir. Haddad birkac yıl once olmuş, ailesi olmadığı icinde butun varını yoğunu en sadık hizmetkarı ve eski dostu Şakir’e bırakmıştır. Şakir Haddad’ın konağında oturmaktadır, kocaman arazileri ve binlerce sığırı ile yine yorenin en zengin insanıdır.
Derviş eski dostunu iyi gorduğu icin ne kadar sevindiğini soyler ve yine aynı cevabı alır: “Bu da gecer…”
Bir zaman sonra Derviş yine Şakir’i arar. Ona bir tepeyi işaret ederler. Tepede Şakir’in mezarı vardır ve taşında şu yazılıdır: “Bu da gecer…”
Derviş, “olumun nesi gececek?” diye duşunur ve gider. Ertesi yıl Şakir’in mezarını ziyaret etmek icin geri doner; ama ortada ne tepe vardır nede mezar. Buyuk bir sel gelmiş,tepeyi onune katmış, Şakir’den geriye bir iz dahi kalmamıştır…
O aralar ulkenin sultanı, kendisi icin cok değişik bir yuzuk yapılmasını ister. Oyle bir yuzuk ki, mutsuz olduğunda umudunu tazelesin, mutlu olduğunda ise kendisini mutluluğun tembelliğine kaptırmaması gerektiğini hatırlatsın… Hic kimse Sultanı tatmin edecek boyle bir yuzuk yapamaz. Sultanın adamları da bilge Derviş’i bulup yardım isterler. Derviş, Sultanın kuyumcusuna hitaben bir mektup yazıp verir. Kısa bir sure sonra yuzuk Sultan’a sunulur. Sultan once bir şey anlamaz; cunku son derece sade bir yuzuktur bu. Sonra uzerindeki yazıya gozu takılır, biraz duşunur ve yuzune buyuk bir mutluluk ışığı yayılır: “Bu da gecer” yazmaktadır. ‘Buda gecer Ya Hû’ sozunun aslı bundan bin kusur sene onceye , Bizans donemine uzanır. Bizanslılar fena bir işe uğradıkları zaman ‘Buda gecer’ manasına gelen ‘k’afto ta perasi’ demektedirler. İbare Selcuklular zamanında İran taraflarına gecer; ama Farscalaşıp ‘in niz beguzered’ olur. Osmanlılar devrinde Turkce soylenip ‘bu da gecer’ yapılır. Derken tekkelerde ve dergÂhlardada benimsenir ve sonuna ‘Ya Allah’ manasına gelen bir ‘Ya Hû’ ilave edilip ‘BU DA GECER YA HÛ’ haline gelir…
Hayat inişli cıkışlıdır.Her zaman bulunduğumuz durumun gelip gecici olabileceği aklımızdan cıkmamalıdır.
__________________