Vakti zamanında bir kadın vardı. Zamanını devamlı olarak KÂbe'de ibadet etmekle geciriyordu. Recep ayı girdiğinde de, Allah'a olan sonsuz sevgi ve saygısını dile getirmek icin, gunde on bir defa ihlÂs sûresini okuyordu. Ayrıca Recep ayına karşı beslediği saygısını ifade icin de atlas elbisesini cıkarıp, en değersiz elbisesini giyiyordu.

Abid kadın bir Recep ayında hasta duştu. Cok sevdiği oğluna da olduğu takdirde kendisini uzerindeki değersiz elbisesiyle defnetmesini vasiyet etti.

Nihayet kadın bir gun ruhunu teslim edip bu fani Âlem veda etti. Oğlu, sanki annesinin vasiyeti yokmuş gibi, otekine berikine gosteriş olsun diye, annesini en şık ve pahalı elbisesiyle defnederek onun son sozunu yerine getirmedi.

Olumunden sonra bir gece ruyasında annesini goren oğlana annesi, "Sevgili oğlum, niye vasiyetimi tutmadın? Ben senden razı ve hoşnut değilim" diye şikÂyette bulunuyordu.

Sabah uykudan uyanan oğlan gece ruyasında gorduğu annesinin vasiyetini yerine getirmek uzere alelacele kabri başına varıp da kabrini actığında baktı ki, annesi yok. Hayretten dona kalıp iki gozu iki ceşme hungur hungur ağlamaya başladı. Ama nasıl ağlıyordu, sormayın. Ustunu başını yolarak.

Tam bu sırada bir ses duydu. Sesin sahibi şoyle diyordu: "Ey kulum, sen bilmiyor musun ki Recep ayını oruc tutarak geciren kimseleri biz, kabrinde tek başına yalnız bırakmayız."

Zubdetul Vaizin
__________________