Burada, Resûl-i Ekrem Efendimizin hayatından bir dostluk misÂli gorelim:
Ebu’d-Derd radıyallahu anh anlatıyor:
Resûl-i Ekrem sallallahu aleyhi ve selem’in yanında oturuyordum.
O sırada Hz. Ebû Bekir gorundu. Dizkapağı acılacak şekilde eliyle elbisesini toplamış, telÂşla geliyordu.
Peygamber Efendimiz:
“Herhalde arkadaşınız biriyle kavga etmiş” buyurdu.
Hz. Ebû Bekir selÂm verdikten sonra:
“YÂ Resûlallah!” dedi. “Omer ibni HattÂb ile aramızda cekişme oldu. Ben biraz ileri gittim. Sonra yaptığıma pişman oldum. Beni bağışlamasını istedim. Fakat o buna yanaşmadı. Ben de kalkıp sana geldim.”
Bunun uzerine Nebiy-yi Muhterem Efendimiz, uc defa:
“Allah seni bağışlasın, Ebû Bekir!” buyurdu.
Bir sure sonra Hz. Omer de yaptığına pişman olmuş. Doğruca Ebû Bekir’in evine giderek:
“Ebû Bekir evde mi?” diye sormuş.
“Hayır, evde değil” demişler. O da doğruca Peygamber aleyhisselÂm’ın yanına geldi, selÂm verdi.
O sırada Resûl-i Ekrem’in mubarek yuzu, ofkelenmeye başladığını gosteriyordu.
Hz. Peygamberin Omer’e bir şey soylemesinden korkan Ebû Bekir hemen iki dizinin uzerine oturdu ve:
“Ey Allah’ın elcisi! Vallahi cekişmeyi başlatan benim” dedi ve bu sozu iki defa tekrarladı.
O zaman Resûl-i Ekrem Efendimiz şunları soyledi:
“Allah TeÂl beni size peygamber olarak gonderdiğinde siz beni yalanlamıştınız. Bana yalnız Ebû Bekir inanmıştı. Ve beni malıyla, canıyla o desteklemişti. Benim arkadaşımı bana bırakırsınız, değil mi?. Benim arkadaşımı bana bırakırsınız, değil mi?”
O gunden sonra hic kimse Hz. Ebû Bekir’i incitecek bir şey yapmadı.
__________________