Goz gozu gormuyordu!..

Bitlis’te bir kış gunu, bir genc koyden şehre gidecekti. Atına atlayıp duştu yollara.
Fakat dağ yolunda giderken kuvvetli bir tipiye tutuldu birden.
Oyle ki, goz gozu gormuyordu. Bir adım ilerisini bile goremiyordu hatta.
Geri de donemiyordu.
Şaşırıp kaldı. Ne yapsın garip?
Gozlerini kapayıp:
- YÂ Rabbî, bu zamÂnın Kutb’u hangi velîyse, onu imdÂdıma yetiştir! diye yalvardı.
Gozunu actığında, birini gordu onunde.

Şu taraftan git!
Nurlu ve sevimli bir zattı. Tuttu atının dizginini.
Ve eliyle işaret ederek;
- Şu taraftan gidersen, şehre ulaşırsın! dedi.
Ve kayboldu gozden.
Genc, surdu atını o yone. Ve kurtuldu.
İyi de kimdi o zat?
Şekl-i şemÂili, iz bırakmıştı zihninde.
Uzun yıllar unutamadı Onu.
Aradan “Otuz sene” gecmişti ki, İstanbul’a geldi bir gun.
BÂyezid civarında işleri vardı.
İkindi namazı icin girdi Bayezid CÂmii’ne. Baktı ki, bir hoca kursude vaaz ediyor.
Oturup dinledi. Ama bu sima, hic de yabancı gelmemişti kendisine.
Kendi kendine; “Ben bu zÂtı bir yerde gordum” diyordu.
Ama nerede ve ne zaman?
Vaaz boyunca hep bunu duşundu.
Zihnini zorladı, cıkaramadı.

HÂtırlayamadın mı?
Nihayet bitti vaaz. Abdulhakîm Efendi kursusunden inip kapıya doğru giderken, bunun yanına gelip durdu. Kulağına eğilip;
- HÂtırlayamadın mı? buyurdu.
- Hayır efendim, ama...
HÂtırlatmaya calıştı mubarek.
- Hani Bitlis’te, otuz yıl once...
HÂtırlar gibi oldu.
- Evet efendim, galiba siz!..
- Hani tipiye yakalanmıştın da...
O zaman tam hÂtırladı.
- Tamam efendim, tipiden yolumu kaybetmiştim de imdadıma yetişmiştiniz.
Hurmetle sarıldı ellerine.
Buyuk veli giderken, o ağlıyordu.


Abdullatif Uyan
__________________