İsa Peygamber, bir gun geziye cıkar. Yolda giderken bir grup insana rastlar. Bir meydana halkalanmışlar, devamlı Allah'a ibadet ediyorlar. Oyle ki butun şart ve gereklerini yerine getirerek.

Hz. İsa (a.s.) aralarına oturur. Bakar ki ceşit ceşit yemekler, bir yığın meşrubat renk renk sebze ve meyveler, eşsiz guzellikte kadınlar, cıvıl cıvıl cocuklar her yanı sarmış. Yaşadıkları yer de zamanın butun sus ve ustunluklerine sahip. Temiz ve eşsiz bir asalete burunmuş.

Burada bir sure misafir kalan İs Peygamber kendi beldesine doner. Uzun bir zaman sonra yeniden oraya uğradığında bakar ki yerleri yurtları ile o eski varlıklı, şen şakrak insanlar yerleri yurtları ile birlikte yok olup gitmişler. Ortada ne eskiler, ne cocukları, ne de torunları, yer yarılmış sanki yerin dibine girmişler.

Kendi kendine şaşırıp kalan İs Peygamber bu olayın sebebini merak eder. Fakat soracak kimse yoktur. Yalvarıp yakarak yuce Allah'a, "Ey Rabbim!" der. "Burada eskiden yaşayan o insan topluluğuna ne oldu? Yoksa namaz kılmadılar, sonra baş mı kaldırdılar?"

Yuce Allah (c.c.) Hz. İsÂ'ya, "Ey sevgili peygamberim! O aklına gelenler yuzunden değil. onlar gercekten iyi insanlardı. Fakat aralarına bir beynamaz karıştı. İşte o ne olduysa ondan sonra oldu. Bir gun beynamaz bize karşı isyanında son damlayı taşıran bir cirkin harekette bulundu. Biz de bel gondererek masum olan otekileri de birlikte silip supurduk."
__________________