Horasan’da bir genc vardı. Gonlu ilim aşkıyla mum gibi yanıyordu. Iraka gitmiş, ilim peşinde bir hayli koştuktan ve bir cok şey oğrendikten sonra memleketine donmek uzere hazırlanmıştı. Adeta sevincinden kopurup taşıyor, kendisini bir kelebek kadar nazlı goruyordu. Tam bu ana ariflerden biri ile karşılaştı. Gonlu yuce arif onu denemek icin:

-Evladım, dedi. Horasan’da şeytan var mı?

Genc atıldı:

-A efendi, onun olmadığı yer mi var?

-Orada şeytanla nasıl savaşırlar?

-Ona karşı gelmekle!

-Ya tekrar gelirse?

-Yine ona karışı gelirler.

-Tuhaf şey!

-Neden tuhaf olsun?

-Butun omrumuz şeytanla didişerek mi gececek?

Genc adamın aklı allak bullak oldu:

-O halde ne yapmalı? dedi.

Yuce arif soyle buyurdu:

-Yolda azgın bir coban kopeğine rast gelirsen sana dişlerini gosteren kopeği kovmakla uğraşmak kar etmez. Kopekten kurtulmanın en kestirme caresi sahibini cağırmaktır. Cunku sahibi ona hemen soz dinletir ve seni korur.

Şeytanla savaşmanın yolu da budur, yani Allah’a yonelmektir.

kaynak :dinihikayeler
__________________