Şeyh Necmuddin Ali (k.s.) hazretleri anlatıyor:

Zaman zaman ziyaretime gelen bir kadın vardı. Basîreti (kalp gozu) acık bir hÂtundu. Yine bir gun ziyÂretime gelmişti. O sıralar elim biraz dardı ve o da bu hÂlimi biliyordu. Evimde bir-iki goz ambar vardı. Eğer Allah TeÂlÂ, hubûbattan arpa-buğday gibi bir şey verirse o ambarlara koyardım. Şimdi ise onlar boştu. Kullanılacakları zamana kadar temizce dursunlar diye ağızlarını kapatmıştım. O kadın iclerinde bir şey var zannetti ve bana dedi ki:

- MÂdem ki elin dar, nicin şu ambarların icindekilerden azık edinmiyorsun?

-Boş onlar, dedim.

- O halde, dedi, nicin ağızlarını kapalı tutuyorsun?

-Temiz dursun diye...

Kalktı, onların kapaklarını actı ve şoyle dedi:

- Bunlar, ağızları kapalı oldukları icin boştur. Eğer ağızları acılsa, onlar da ac ve acık olan ağız gibi olurlar. Hak TeÂl ac ve acık olan ağızın rızkını gonderir. İhtiyac vakti gelince, her şeyin rızkını yine kendisine munÂsip bir şeyden eriştirir.

O kadın bu işi yapınca, cok gecmeden Allah (c.c.) o ambarlara o kadar buğday gonderdi ki, bolmelerin hepsi doldu taştı.

Alıntı: Abdurrahman CÂmi k.s., NefehÂtu'l-Uns, Terc. LÂmiî Celebi, v. 1532 Fazilet Takvimi, 2001
__________________