Bir kÂfilede bulunan insanlar, Ebu'l-Hasan HarkÂnî hazretlerinin huzûruna gelip; "Yollar korkuludur. Bize bir du oğretiniz." diye istirhÂm edince; buyurdu ki:

"O zaman, Ebu'l-Hasan'ı hatırınıza getiriniz!"

Bu soz, gelenlerin hoşlarına gitmedi. Yolda eşkıyÂ, onlerine cıktı. Hepsinin mal ve metÂlarını aldı. Yalnız, Ebu'l-Hasan-ı HarkÂnî hazretlerini hatırlayan bir kimsenin malına zarar gelmedi.

Bu hÂle arkadaşları şaşıp, sebebini sorduklarında; "Ebu'l-Hasan-ı HarkÂnî'yi hatırladım ve kurtuldum." cevÂbını aldılar. Gelip durumu Ebu'l-Hasan hazretlerine anlattılar. Ve; "Biz Allah'tan yardım istedik, eşkıyÂlar bizi soydu. Fakat seni hatırlayıp, senden yardım isteyen şu arkadaş kurtuldu. Bunun hikmeti nedir?" diye sordular.

"O arkadaşınızı kurtaran, Allahu teÂlÂdır. GunahkÂr ağızdan cıkan duÂyı cenÂb-ı Hak kabûl etmez. Bunun icin siz Allah'a yalvardığınız zaman duÂnız kabûl olmadı. Bu arkadaşınız beni hatırlayıp imdÂt isteyince, ben de Rabbime du ettim;

"YÂ Rabbî! Şu kulunu icinde bulunduğu belÂdan kurtar." dedim. Rabbim benim duÂmı kabûl ettiği icin, o arkadaşınız kurtuldu. Mesele bundan ibÂrettir." buyurdu.
__________________