Şeyh Muhammed Ensarî yine şoyle anlatır:

Aynı yolculukta Samerra’ya muşerref oldum. Mukaddes mahzene inmek istediğimde akşam namazının vakti gecmişti ve henuz namazımı kılmamıştım. Mahzene acılan mescitte cemaat namazı kılınıyordu. Bu mescidin ehlisunnete ait olduğunu bilmiyordum. Cemaat yatsı namazını kılmakla meşguldu. Oğlumla beraber mescide girip bir koşeye cekildik. Onumuze Kerbela muhru koyup namaz kılmaya başladık. Cemaat namazı bittikten sonra onumden gecenler ofkeyle bana bakıyor, cirkin sozler sarf ediyorlardı. Takiye yapmadığım icin pişman olmuştum.

Tum cemaat cekilip gittikten sonra mescidin ışıklarını sondurup kapıyı yuzumuze kapadılar. “Ben uzaklardan gelen bir ziyaretciyim, buraların yabancısıyım!” dediysem de fayda etmedi. İclerinden bize itina eden cıkmadı. Bizi oylece bırakıp gittiler. Oğlum ev ben oldukca ağlayıp sızlanmaya başladık. Muzdarip bir halde Hz. Mehdi’yi (af) vesile kılarak Allah’tan yardım diledik.

O sırada duvarın yanında oturup ağlayan oğlum “Babacığım gel, yol acıldı!” dedi. Giriş kapısı yakınların bulunan ve duvara monte edilen mescidin sutunu, yukarı doğru kalkmaya başlamıştı. Sutun yerden 2-3 karış ayrıldı. Bu mesafe, altından gecmemiz icin yeterliydi. Oğlumla birlikte hemen oradan cıktık. Dışarı cıktığımızda sutun eski haline geri donup kapandı. Bunun uzerine Rabbimize şukrettik. Ertesi gun merak edip aynı yere gittik. Acılan sutunun yerinde herhangi bir iz yoktu, iğne deliği kadar bile olsa bir catlağa rastlamadık.
__________________