Emir-ul Mu'minin hazret-i Ali ''radıyallahu anh'' ordusu ile harbe giderken bir konak yerinde su bulamadı. Her ne kadar sağa sola koştular ise de, su bulamadılar. Nihayet uzakta bir kilise gorup yanına vardılar. Oradan su sordular. Kilisedekiler dediler ki:

-Buradan 10 mil uzakta su vardır. Ordu gitmek istemişse de, hazret-i Ali, ''Oraya gitmeye luzum yoktur ''buyurup, geri tarafda bir yeri işÃ‚ret ederek orayı kazmalarını soyledi. Biraz kazdılar, buyuk bir taş goruldu. Butun uğraşmalara rağmen taşı kaldıramadılar. Hazret-i Ali ''radıyallahu anh'' atından inerek mubÂrek parmaklarını taşın altına sokup kaldırdı. Oradan saf, tatlı ve soğuk bir su cıktı. Ordu bu sudan icti ve kaplar dolduruldu. Kilisenin RÂhibi uzaktan bu durumları gordu. Sevinc icinde hazret-i Ali'nin huzûruna gelip merakla sordu:

-Sizin peygamber olduğunuzu sanıyorum. Acaba yanılıyor muyum?

-Hayır ben peygamber değilim, ama son peygamberin dÂmÂdı ve halifesiyim! RÂhib hemen kelime-i şehÂdet getirerek musluman oldu. Hazret-i Ali, musluman oluş sebebini sorunca, rÂhib dedi ki:

-Ey mu'minlerin emiri! Bu kiliseyi, bu taşı kaldıran zÂtı bekleyip gormek icin yapmışlardır. Biz kitaplarımızda okuruz, Âlimlerimizden de duyduk ki, burada bir kuyu vardır. Uzerindeki taşı peygamber veya onun Halifesi kaldırabilir. Bu taşı sizin kaldırdığınızı gorunce, yıllardır beklediğim arzuya kavuştum. Hazret-u Ali buyurdu ki:

-Allahu teÂlÂya hamd olsun! Bu rÂhib orduya katılıp, cok savaştı ve şehit olmak saÂdetine kavuştu. Namazını hazret-i Ali kıldırdı. Kilisede cÂmi hÂline getirildi.

Canım kurban olsun senin yoluna,
Adı guzel, kendi guzel Muhammed! ''aleyhisselam''

Gel şefÂateyle kemter kuluna,
Adı guzel, kendi guzel Muhammed ''aleyhisselam''

Mu'min olanların cokdur cefÂsı,
Âhirette olur zevk-u zafÂsı.
__________________