Vaktiyle bir ateşperest, oğlunu evlendirmektedir. Duğun gunu cok koyun ve inek kesilir. Et kokuları mahalleyi sarar.

Ancak evin bitişiğinde, Musluman, dul bir kadın, dort yetimiyle yaşamaktadır. Hepsi de gunlerdir actırlar. Kadıncağız, duğun evinin kapısını calıp, 'ateş' ister. Ancak maksadı başkadır.

“Belki yemek verirler” diye gitmiştir. Adam, kadının niyetini anlasada! bir şey vermez.

Kadıncağız, bir daha gidip 'ateş' ister. Yine eli boş doner. Ucuncude yine oyle. Ama ne olur bilinmez, bu defa acır kadına.

Hallerini anlamak icin dehlize iner ve dayar kulağını bitişik evin duvarına ve dinler.

Yetimcik, annesine yalvarıyor:
- Anneciğim, ne olur bir daha git. Belki bu sefer bir şey verirler.

Kadın ağlamaklıdır:
- Uc defa gittim! yavrum! Artık utanıyorum.

Adam bunu duyar. Kalbi sızlar. guze bir 'Sofra' hazırlatıp, gonderir evlerine. Ve dehlize inip, dinler yine.

Yetimlerin en
kucuğu dua ediyor:
- Ya Rabbi! O nasıl bize ikram ettiyse, sen de ona ikram et! Onu imanla şereflendir!

Ardından;
- Âmiiiin! sesleri yukselir.

O anda, kalbi doner ateşperestin. Ve 'ŞehÂdet'i getirip imanla şereflenir.

Nitekim Sadaka, belÂyı onler. Ama dua, kaderi değiştirir Buyurmuştur buyuklerimiz..
__________________