Hazreti İmran bin Husayn şoyle anlatır: Bir gun Peygamber Efendimiz bana buyurdu ki:
-Ya İmran, sende bilirsin ki , biz seni cok severiz. Kızım Fatıma rahatsızmış. Eğer beraber gelirsen, onun ziyaretine ve hatırını sormaya gidelim.
Kalktım, beraberce Fatımatuz Zehra'nın evine gittik. Peygamber Efendimiz kapıyı caldı ve Esselamu aleykum ya Ehle Beyti diye selam vererer iceri girdiler. Fatımatuz Zehra da cevap verdi Ve aleykum selam, sevgili babam ya Resulullah!
-Kızım, yanımda İmran bin Husayn da vardır. Onunla beraber geldik başını ort!
-Babacığım, seni hak peygamber olarak gonderek Allahu tealaya yemin ederimki , bu yun ortuden başka ortunecek bir şeyim yoktur.
-Kızım işde onunla ortun!
-Ey babacığım! Başımı ortsem vucudum, vucudumu ortsem ortsem başım acık kalır.
-Bu ortuyu duz duzune değilde, koşeleme yani uzunlamasına ort ki vucudunun her tarafını kaplasın.
İmran bin Husayn diyorki:
Ben dışarıda bu konuşmaları işiddikce gozlerimden yaş, ciğerlerimden kan geliyordu. Hz Fatıma'nın dunyaya hic bağlanmamasına gıpta ediyordum. Nihayet Hz. Fatıma sevgili Peygamberimizin tarifleri uzerine guzelce başını bağlayıp ortundukden sonra, iceri girmeme izin verdiler. İceride Peygamber Efendimizin arkasına oturdum. Peygamberimiz, "Kızım nasılsın, rahatsızlığın nasıl oldu?" diye hatırını sordu. Oda dediki "Babacığım, bu gece cok rahatsızdım. Sancıdan sabaha kadar uyuyamadım. Şimdi oyle bir haldeyimki, bir lokma ekmek yemeye takatim kalmadı. Aclıkdan cok bitkinim." Bu soz uzerine Allahu tealanın habibi, Resul-i ekre efendimizin gozlerinden yaşlar boşaldı. Buyurdularki:
-Kızım, sakın halinden şikayet etme ! Allahu tealaya yemin ederimki, ben yarattıklarının en ustunu, Allahu tealanın habibi olduğum halde, uc gundur mideme bir lokma ekmek girmedi. Halbuki, Rabbimden istesem beni doyuruncaya kadar yedirir. Fakat ummetime ibret olması icin gecici rızıkları, sonsuz rızıklara tercih ettim. Resulullah efendimiz, sonra mubarek elleriyle Hz. Fatımanın omuzlarını tutarak buyurdu ki: "Mujdeler olsun ey kızım, sen Cennet kadınlarının hanınefendisisin!"
__________________