Bir gun UftÂde Hazretleri, muridleriyle berÂber bir kır sohbetine cıkmıştı. Emri uzerine butun dervişler kırın en guzel yerlerini dolaşarak hocalarına birer demet cicek getirdiler.
Ancak Kadı Mahmud Efendi’nin elinde sapı kırılmış, solgun bir cicek vardı sÂdece…
Diğerlerinin ellerindekileri neşeyle hocalarına takdîminden sonra Kadı Mahmud, boynunu bukerek bu kırık ve solmuş ciceği UftÂde Hazretleri’ne takdîm etti.
UftÂde Hazretleri diğer murîdÂnın meraklı bakışları arasında sordu:

“EvlÂdım Mahmud! Herkes demet demet cicek getirdikleri hÂlde sen nicin sapı kırık, solgun bir cicek getirdin?”

Kadı Mahmud edeple başını onune indirerek cevap verdi:


“Efendim! Size ne takdîm etsem azdır. Ancak hangi ciceği koparmak icin elimi uzattıysam, onu “AllÂh, AllÂh” diyerek Rabb’ini zikreder bir hÂlde buldum. Gonlum onların bu zikirlerine mÂnî olmaya rÂzı gelmedi. CÂresiz ben de elimdeki, zikrine devÂm edemeyen şu ciceği getirmek zorunda kaldım.”
__________________