2. Sezon 7. Bolumde Vanessa ve John'un okuduğu şiir.

I am—yet what I am none cares or knows;
Varım ben--lakin kimse, ne umursar ne de bilir beni.
My friends forsake me like a memory lost:
Dostlarım, yitip gitmiş bir anı gibi yuz cevirdi benden.
I am the self-consumer of my woes
Kendi kederimin altından kalkan yine benim.
They rise and vanish in oblivious host,
Kayıtsız bir kalabalıkta yukselip kaybolur giderler
Like shadows in love’s frenzied stifled throes
Aşkın coşkun, bastırılmış sancılarındaki golgeler gibi
And yet I am, and live—like vapours tossed
Yine de varım ve yaşıyorum, savrulan bir buhar misali.

Into the nothingness of scorn and noise,
Ezilmişliğin, gurultunun boşluğu icinde,
Into the living sea of waking dreams,
Uyanık duşlerin diri denizi icinde,
Where there is neither sense of life or joys,
Ne yaşamın, ne mutluluğun kavram olduğu
But the vast shipwreck of my life’s esteems;
Hayat gemimin muazzam kazası icinde;
Even the dearest that I loved the best
Ve en canlarım bile – yani en yakınlarım – bir garip,
Are strange—nay, rather, stranger than the rest.
Hatta diğerlerinden bile daha acayip.

I long for scenes where man hath never trod
Bir yer arzuluyorum, insanoğlunun ayak basmadığı
A place where woman never smiled or wept
Kadınların ne gulduğu ne de ağladığı bir yer.
There to abide with my Creator, God,
Orada baki kalayım, yaratıcım Tanrı'yla.
And sleep as I in childhood sweetly slept,
Cocukluğumun tatlı uykuları gibi uykulara dalayım
Untroubling and untroubled where I lie
Ne rahatsız edeyim, ne de rahatsız edileyim uzandığım yerden.
The grass below—above the vaulted sky.
Altımda cimen, uzerimde gok kubbe.
__________________