Bir grup filozof, Mevlana Celaleddin Rumi’ye gelerek birkac sual sormak istediklerini bildirdiler. Niyetleri, bir şeyler oğrenmek değil, Muslumanları dinleri hakkında şupheye ve fitneye duşurmekti. Mevlana, adamların halini hic beğenmedi, onları ustadı Şems-i Tebrizi’ye gonderdi. Bunun uzerine gruptakiler onun yanına gitti.

Şems-i Tebrizi mescitte talebelere ders veriyordu. Konu teyemmum abdestiydi; talebelere bir kerpicle teyemmum abdestinin nasıl alınacağını gosteriyordu. Gelen grup uc sual sormak istediğini belirtti.

Şems-i Tebrizi, “Sorun” dedi. Adamlar iclerinden birini sozcu sectiler.

Adam ilk olarak şunu sordu: “Siz Muslumanlar Allah var dersiniz, ama Allah'ı gostermezsiniz; varsa gosterin, gorelim ki inanalım, gormediğimiz bir şeyin varlığına neden hangi mantıkla inanalım ki?” dedi.

Şems-i Tebrizi, “Obur sorunu da sor!” dedi.

Filozof, “Sizler şeytanın ateşten yaratıldığını soyluyor, sonra da onun ahirete cehenneme atılıp ateşle azap edileceğine inanıyorsunuz. Hic ateş ateşe azap eder, acı verir mi?” diye sordu.

Şems-i Tebrizi, “Peki, diğer sorunu da sor!” dedi.

Filozof, “Sizler ‘Herkes dunyada yaptıklarının cezasını ahirette cekecek, orada mahkeme kurulacak, hesap sorulacak’ diyorsunuz. Bırakın insanları, nasıl isterlerse oyle ozgur yaşasınlar, ne istiyorlarsa yapsınlar; mahkemeye ne gerek var?” dedi.

Adam sorularını tamamlamıştı. Şimdi bunların cevabını istiyordu. Kendine gore cevap verilmeyecek sorular sormuştu. Herkes Şems-i Tebrizi'ye bakıyordu. O ise gayet sakindi. Yerinden kalktı, filozofun yanına geldi ve elindeki kerpici adamın başına vurdu. Filozof “Vah başım” diyerek başına sarıldı. Şems-i Tebrizi cok şiddetli vurmamış olsa da adamın canı yanmış ve başı biraz şişmişti. Adam bir sağa bir sola baktı, bu kadar insana birkac kişi ile yapacağı bir şey yoktu. Hemen dışarı cıktı, başını tutarak o bolgedeki Kadı'ya (Hakim'e) şikayete gitti. Şems-i Tebrizi’yi Kadı'ya şikÂyet etti.

Kadı, “Bu nasıl olur” diyerek Şems-i Tebrizi’yi mahkemeye cağırttı. Durumu sordu. Şems-i

Tebrizi, “Ben ona kotuluk etmedim, sadece sorduğu sorulara cevap verdim” dedi.

Kadı, “Bu nasıl cevap vermektir. Adam acı icinde kıvranıyor, senden şikÂyetcidir, işin aslı nedir?" diye sordu.

Şems-i Tebrizi şoyle anlattı:

“Efendim, bu adam bana ‘Allah varsa goster, goreyim ki inanayım’ dedi. Ben de buna, ‘Olan her şey baş gozu ile gozukmez, işte misali’ dedim; başına darbe vurup acıttım. Şimdi bu felsefeci, başındaki acıyı gostersin de gorelim. Eğer başında bir acı yoksa nicin beni şikÂyete geldi? Varsa gostersin!” dedi.
Filozof, şaşırarak, “Başımda acı var ama gosteremem” dedi. Şems-i Tebrizi de, ‘İşte bu acı gibi, Allah Teala da vardır, fakat kafa gozuyle gorulmez, O ancak akılla bilinir, kalple tanınır, ruhla sevilir, ahirette nurla gorulur” dedi.

Şems-i Tebrizi ikinci soruya verdiği yanıtı şoyle acıkladı:

“Bu adam, sizler ‘Şeytan ateşten yaratıldı, ahirette ateşe atılacak ve ateşle azap gorecek’ diyorsunuz; ateş ateşe ne zarar verir ki?’ dedi. Ben de topraktan yaratılan bu insana topraktan yapılmış bir kerpicle vurdum. Ona, ‘Bak toprak toprağa nasıl acı veriyor, biraz daha hızlı vursaydım oldururdu, demek ki ateş ateşe azap eder demek istedim’ dedi.
Şems-i Tebrizi ucuncu sorunun cevabını şoyle acıkladı:

“Bu adam bana, ‘Bırakın insanları dunyada herkes istediğini yapsın, nicin ahirette mahkeme, hesap ve ceza var?’ dedi. Ben de onun başını vurmak istedim ve vurdum. O nicin hemen mahkemeye koştu? Ben ona şunu demek istedim:

“Bu dunya da herkes istediğini yaparsa Âlemi zulum kaplar. Kendisine zulum yapılan cok insan var ki zayıftır, zalimden hakkını alamaz. Herkes mahkeme bulamaz. İşte Allah ahirette mahkeme kurup herkese yaptığının hesabını soracak, zalimden mazlumun hakkını alacak, gereken cezayı verecek ve adalet yerini bulacak” dedim.
Felsefeci bu guzel cevaplar karşısında hayret etti, mahcup oldu soz soyleyemez hale duştu. HÂkime donup,

“Ben sorduğum soruların cevaplarını şimdi anladım” dedi.

ALINTI#
__________________