Zekeriyya (a.s.) son derece comerti ve kendi el emeği ile maişetini temin ederdi. Bir keresinde bir inşaat işinde calışıyordu. Calışma arasında, ancak kendisine yetecek kadar ekmek getirdiler.

Zekeriyya (a.s.) kendisine verilen ekmeği yerken, yanına başkaları da geldi. Zekeriyya (a.s.) onları yemeğe dÂvet etmedi.

Onun comertliğini bildikleri icin, gelenler, bu tutuma şaştılar. Zekeriyya (a.s.) ekmeğini bitirdikten sonra, şu acıklamayı yaptı:

\"Ben burada gundelikle calışıyorum. Bana duşen işi gereği gibi yapabilmem icin, bu ekmeği verdiler. Aldığım ekmeği hep beraber yesek, size de bana da yetmeyecek. Ve ben, verimli şekilde calışamayacağım. İş sahiplerinin hakkı uzerimde kalacak. İşte bunun icin sizi yemeğime dÂvet etmedim.\"

Hakperest bir insan, Allah TeÂlÂ\"nın bahşettiği nûr ile, boyle ince duşunur. Yemeğe dÂvet bir fazilet ise, işinde gereği gibi calışmak da bir farzdır. İşinde zayıflık, farzda noksanlık iken, dÂveti terk etmek fazilette noksanlıktır.

Farzın yanında faziletin hukmu kalmaz.
__________________