Vakit namazlarını surekli cemaatle, camide eda eden, Allah’a yurekten bağlı, cok duru gonullu bir adam varmış… Ama evi, nehrin obur tarafında olduğu icin her vakit namazında, salla nehri gecmek epey vaktini alıyormuş..

Bir gun, gittiği camide bir vaaz dinlemiş…
Hoca diyormuş ki;

“Allah’a oyle inanıp oyle
dayanacaksın, oyle guveneceksin ki her işin kolaylıkla hallolsun… Bismillah de gir suya! Yuru git…” diye de bir ornek vermiş…

Adamcağız bunu duyunca bir sevinmiş bir sevinmiş ki…

– Oh! demiş. Kurtuldum artık saldan, vakit kayıplarından…
Bismillah der gecerim karşıya…
Sevincinden ici icine sığmıyormuş…

Aynı zamanda da icinden hocaya kızmaktaymış, neden şimdiye kadar soylemedi bunu diye…

Dediği gibi de yapmış. Cıkmış camiiden, gelmiş nehrin kıyısına; “Bismillah” demiş ve yurumuş gecmiş…

Artık karısı da kendisi de cok mutluymuş bu yuzden.
Bir gun hanımı demiş ki;

“Yarın o Hocayı al gel, yemeğe! Bak o kadar iyiliği dokundu sana …”

“Olur”, demiş adam…

Ertesi gun camiden cıkınca, Hocayla anlaşmışlar; eve gidecekler.

Hoca; “Bir sal bulalım!” deyince adam şaşırmış ve;

“Ne salı Hocam? Sen demedin mi Bismillah de yuru git! Ben o gunden beri oyle yapıyorum. Hadi gecelim…”

Hoca hayret icinde. Hatta dehşet…

Neden sonra titrek yureğiyle, melûl mahzun bakmış adama ve;

– Ah! demiş…

Ben de onu anlatcak dil,sen de onu yapcak yurek var demiş…
ALINTI#
__________________