Allahu teÂlÂ, peygamberi Musa aleyhisselÂma hitap edip
" (Ey Musa! FilÂn mahallede, bizim dostlarımızdan biri vefÂt etti. Git onun
işini gor. Sen gitmezsen, bizim rahmetimiz onun işini gorur) buyurdu.
Hazret-i Musa, emir olunduğu mahalleye gitti.
Oradakilere:
-Bu gece, burada, Allahu teÂlÂnın dostlarından biri vefÂt etti mi? diye
sorunca:
-Ey Allahın peygamberi! Allahu teÂlÂnın dostlarından hic kimse vefÂt etmedi.
Ama, filÂn evde zamanını kotuluklerle geciren fÂsık bir genc oldu.(Fasık:
Allah’ın emir ve yasaklarına riayet etmeyen kimseye denir) Fıskının
cokluğundan, hic kimse onu defnetmeye yanaşmıyor, dediler.
Musa aleyhisselÂm:
-Ben onu arıyorum, buyurdu. Gosterdiler.
Hazret-i Musa, o eve girdi. Rahmet meleklerini gordu.Ayakta durup, ellerinde
rahmet tabakları olup, Allahu teÂlÂnın rahmet ve lutfunu
sacıyorlardı.Hazret-i Musa, yalvararak munacaat etti:
-Ey Rabbim! sen buyurdun ki, o''Benim dostumdur.'' İnsanlar ise fÂsık
olduğuna şahitlik ediyorlar. Hikmeti nedir?
Allahu teÂlÂ:
(Ey Musa! İnsanların onun icin fÂsık demeleri doğrudur. Ama, gunahından
haberleri var, tovbesinden haberleri yok. Benim bu kulum, seher vakti,
toprağa yuvarlandı ve tovbe etti. Bizim huzurumuza sığındı. Ben ki,
Allah'ım! Onun sozunu ve tovbesini kabul ettim. Ona rahmet ettim ki, bu
dergÂhın umitsizlik kapısı olmadığı anlaşılsın!) buyurdu

__________________