Bir gun Ahmedi Rufaî Hazretleri ile Abdulkadir Geylanî Hazretleri oturuyormuşlar.
Bir duvarın diminde colde.
Genc bir cocuk geldi yanlarına 18 yaşlarında felan.
Demiş “amuca” demiş “siz şeyh misiniz?” demiş.
Abdulkadir Geylanî celÂlli.
Allah şefaatini nÂil eylesin!
Hazreti Rufaî de mulÂyim boyle.
“Şeyhiz ya!” demiş.
“Siz demiş hani boyle, bazı şeyler yaparsınız!”
İşte kerameti anlatacak :
“Hani şoyle hic kimsenin yapamadığını yapabilir misiniz?”
“Ohoooo ben neler yaparım!” demiş Abdulkadir Geylanî,
“Neler yaparım ben!” demiş.
“Peki demiş madem yaparsın demiş ben birşey yapıyım ondan sonra da sen yap!” demiş.
“Peki ne yapacaksın?”
“Ben demiş bi gizleniyim beni bul!” demiş.
Cocuktur.
“Peki gizlen oğlum!” demiş.
Şoyle duvarın arkasına gecmiş cocuk oradan: “Amuca oldu!” demiş.
“Ara beni!”
Abdulkadir Geylanî kalkmış duvarın arkasında yok.
Bir yıkık duvar.
Ordan bak, buradan bak.
Hazreti Rufaî bakmış.
Eee ortada kuyu da yok!
Kacsa gorunecek!
Vay anasına yokkk!
Abdulkadir Geylanî Gavsiyyet kuvvetiyle butun dunyayı donmuş.
Bir aramış dunyayı.
Yok efendim yok!
Bir daha bir saat aramış yok.
Hazreti Rufaî Hazretleri de yıldızlara da mutasarrıftır.
“Kardeşim demiş sen bir yıldızlara bak!” demiş.
Bunlar deli sozleri gibi oldu.
Başkası dinlese : “Bunlar deli lakırtıları mı anlatıyor!” der.
Asıl delilik bunları anlamamaktadır.
Hazreti Rufaî, butun yıldızları dolaşmış.
Yok cocuk yokkk!
İkisi birden uc saat, yok cocuk!
NihÂyet gelmiş oturmuşlar bulamamışlar.
Ulaaan iş başkaaa!..
Abdulkadir Geylanî demiş ki : “Oğlum seni bulamadık cık bakalım nerdesin?”
Cocuk duvarın arkasından cıkmış gelmiş.
Demiş : “Nerdeydin oğlum?”
“Ben Ravzadaydım!” demiş.
Ravza-yı mutaharada!
TÂa Bağdattan bir salÂvÂt-ı şerife cekiyor,
Ceker cekmez salÂvÂt-ı şerifeyi Ravzaya duşmuş!
Ravza cocuğu emiyor.
Cunku Ravza’ya İzn-i İlahî olmadan ne bir melek-i mukarreb hic bir şey yanaşamaz

ALINTI#

__________________