İsa AleyhisselÂm bir Yahudi ile yola cıkar. Yanlarına ekmeklerini de almışlardı. Fakat Hz. İsa'nın iki, Yahûdinin ise uc ekmeği vardı. Yahudi, Hz. İsa'ya gostermeden ekmeğin birini yedi. İsa aleyhisselÂm, Yahûdinin uc ekmeği olduğunu biliyordu.

— Senin uc ekmeğin vardı, biri ne oldu? diye sordu.

Yahudi: «Benim ekmeğim iki idi» diyerek yalan soyledi.

Yollarına devam ediyorlardı. Bir cuzzamlı hastaya rastladılar, İsa aleyhisselÂm asası ile hafifce bir vurunca hasta iyileşti. Yahudi bunu gordu, îsa (a.s.) yine ekmeğinin kac olduğunu sordu. Yahudi: «İki» diye cevap verdi.

Biraz ileride bîr ÂmÂya rastladılar, İsa aleyhisselÂm teveccuh etti ÂmÂnın gozleri acıldı!

— Ekmeğin kac idi? diye sordu.

O yine iki olduğunu soyledi. Bu minval uzere Isa aleyhisselÂm'ın mu'cizelerini gorduğu halde Yahudi îman etmemekte ısrar eder ve yollarına devam ederler.

Bir muddet sonra İsa aleyhisselÂm bir ağacın golgesinde yatıp uyumaya başlar. O muhitin valisinin hasta bir kızı vardı. Oluleri dirilten, hastalara şifa veren zatın kendi memleketine geldiğini duyup aratmaya başlar. Ağacın altında uyumakta olan İsa Ruhullah'ın yanına varırlar. Yahudi gelenlere ne aradıklarını sorar. Onlar meseleyi anlatıp hasta cocuğun iyileşmesi icin yardımını dilediklerini soylediklerinde; Yahudi: «O sizin aradığınız benim... Getirin hastayı iyileştireyim» der.

Hastayı getirdiklerinde deynekle bir vurunca cocuğu oldurur. Yahûdiyi hemen yaka-paca valinin huzuruna cıkarırlar.

— Cocuğu oldurduğu icin oldurun bunu!, der vali.

Bu sırada İsa aleyhisselÂm uykusundan uyanıp asasının kaybolduğunu gorur ve biraz sonra da meseleyi oğrenir. Kerameti asada sanan yahûdinin asılmak uzere olduğunu gorup:

— Bu benim arkadaşımdır. Bunu serbest bırakırsanız, cocuğunuzu biiznillah diriltirim, der. Maalmemnuniye kabul ederler.

İsa aleyhisselÂm olunun başına varıp: «Kum biiznillah» deyince cocuk ayağa kalkar. Ve hastalıktan da kurtulur.

İsa aleyhisselÂm'ın bu mu'cizesini de goren Yahudi'de hÂl îman alÂmeti yoktur.

İsa (a.s.): «Kac ekmeğin vardı?» diye sorar ve Yahudi'den gene, «iki» cevabını alır.

Yollarına devam ederler. Bir muddet gittikten sonra beş parca kulce altına rastlarlar. Kulce altını o anda taksim etmek mumkun olmadığından İsa aleyhisselÂm:

— Kimin ekmeği ucse o uc parcasını alsın, iki ekmeği olan da iki parca alsın, der.

Bu zamana kadar ekmeğinin iki olduğunu ısrarla soyleyen Yahudi:

— Benim uc ekmeğim vardı. Birisini senden gizli olarak yedim. Ben uc parca almam lÂzım, der.

İsa aleyhisselÂm: «beşi de senin olsun» diyerek kulce altınları ona bırakıp gider. Bir anda milyonların sahibi olan Yahudi sevincinden ne yapacağını şaşırır ve altınların arasında: «Bu da benim, bu da benim» diyerek koşmaya başlar. Biraz sonra oraya iki kişi gelir, onlar da altınlara ortak olmak isteyip; «biz de alacağız» derler. Yahudi bakar ki, kurtulmanın imkÂnı yok: «Ben eve gidip, at ve araba getireyim. Siz ben gelinceye kadar burada bekleyin. Ben altınları kesmek icin bir de testere alır gelirim» der ve gider.

Eve varır, karısına zehirli bir borek yaptırıp atları ve arabayı alarak gelir. Tabii ki, bu işleri yapıncaya kadar biraz gecikmiştir. Oburleri ondan şuphelenirler ve altınların tamamına sahip olmak icin Yahûdiyi oldururler. Oldurdukten sonra da: «Nasıl olsa altınlar bize kaldı. Şu boreği yiyelim de ondan sonra gideriz» deyip zehirli boreği yerler. Netice malûm... Her ucu altınlardan istifade edemez ve dunya hırsıyla geberip giderler. Gittiği yoldan geri donen Hazreti İsa, altınların yerinde durduğunu ve uc kişinin de bu altınlar yuzunden olduğunu gorup, dunya nimetlerine meyletmediği icin Allah'a şukreder.
__________________