Hindistan’ın Âlim ve velîlerinden “ZiyÂeddin Nahşebî” hazretleri, bir gun şunu anlattı cemaatine:
Gayet fakir bir kimsenin acele “Beşyuz dirhem” paraya ihtiyacı olmuştu. Ama garipti zavallı, kimden istesin? Actı ellerini, yalvardı Allaha. O gece Resulullahı gordu ruyada. Kendisine;
- Nişabur’da, Ebul Hasan adında zengin bir kimse var, buyurdular. Ona git, benden selÂm soyle. İstediğin parayı versin!
Ve ilave ettiler:
- Ruyana inanmazsa; “Her gece yuz salevat okurdun, dun gece unuttun!” dersin kendisine.
Fakir, sabah uyanıp sevincle koştu o zengine. Kapıyı calıp arz etti:
- Efendim, Resulullahın selÂmları var. Ruyada bana; “Ebul Hasan’a git, ihtiyacın olan parayı sana versin”, buyurdular.
Ebul Hasan;
- Aleykum selaam! diyerek selÂmı aldıysa da, bir “Acaba?!..” takıldı zihnine.
- Eee şeyy... İyi de, bu ruyaya nasıl inanayım ben?
Fakir hazırlıklıydı.
- Efendim, siz her gun Resulullah Efendimize beşyuz salevat okurken, dun gece unutmuşsunuz.
Ebul Hasan irkildi.
- Sen bunu nereden biliyorsun?
- Resulullah haber verdi.
Bunu duyunca, yerinden fırlayıp, secde-i şukre vardı hemen. Sonra kalkıp actı para kesesini.
- Al, bu “beşyuz dirhem”, ihtiyacın icin.
Sonra “bin dirhem” cıkardı.
- Bu da Resulullahın şerefine.

Bir mucize...
Asrı saadette bir hanımın oğlu dunyaya geldi. Ancak uc dort yaşına geldiği halde konuşamıyordu yavrucak.
“Dilsiz”di yÂni.
N’apsın kadıncağız? Cocuğu kucakladığı gibi koştu Efendimize. Ağlayarak arz etti durumu. Efendimiz o cocuğu dizlerine oturttu. Başını okşayıp, sırtını sıvazladı.
Ve bir mucize:
Cocuk başladı konuşmaya. Hem de “bulbul” gibi. Annesi ne yapacağını bilemiyordu sevincinden.


ALINTIDIR
__________________