İnsanlığın uzay calışmalarında onundeki engellerden bir tanesi de Dunya’nın cekim kuvvetinden kurtulmak icin harcanan enerjinin yuksek maliyeti. Roket motorlarının uzay aracına bir itme kuvveti kazandırarak Dunya’nın yorungesine kadar cıkarması icin cok buyuk miktarda enerjiye ihtiyac duyuluyor. Bu buyuk enerji miktarı nedeniyle bir kilogramlık bir nesnenin bile Dunya yorungesine gonderilmesinin maliyeti on binlerce doları buluyor.
İngiltere’nin Cambridge Universitesi’nden Zephyr Penoyre ve Amerika’da bulunan Columbia Universitesi’nden Emily Sandford’un yaptığı calışmalar ise insanlığın bu uzaya ulaşma maliyetini daha duşuk seviyelere getiriyor. Zephyr Penoyre ve Emily Sandford’un yaptığı calışmaya gore uzay asansorlerinin kurulması mumkun.

Uzay asansorleri, Dunya’dan uzaya uzanan bir kablo aracılığıyla inşa edilebilir. Bu aracların hareket etmesini sağlayacak enerji ise Guneş’ten elde edilebilir. Uzay asansorlerinin onundeki en buyuk engel, bu teknolojiye dayanacak derecede guclu bir kablonun hala icat edilmemesi. Karbon nanotuplerin bu teknoloji icin kullanılması bir ihtimal olsa da zayıf bir ihtimal olarak ortada duruyor.
Geleneksel calışmalara gore kurulacak bir uzay asansoru Dunya’dan uzatılacak 42.000 metrelik bir kablo ile kurulabilir. Bu kablonun sabit olan tarafı yer yuzune bağlanacaktır. Bu uzunlukta bir kablonun kutlesi ise cok buyuk olacaktır. Bu yuzden, uzay asansorunun kablosunun uzaydaki ucunda başka bir yuk ile dengelenmesi gerekiyor. Bu dengelemeden sonra asansor, Dunya’nın merkezkac kuvvetine karşı sabitlenebilir.
Ancak bu şekilde kurulacak bir uzay asansoru icin yapılan hesaplamalar, piyasada var olan maddelerin bu gucte bir kabloyu oluşturamayacağını gosterdi.

Penoyre ve Sandford ise uzay asansoru uzerinde başka bir tur calışma yuruterek, uzay asansorunun yapılmasını mumkun hale getiriyorlar. İki bilim insanı uzay asansorunun kablosunun Ay’a sabitlenerek Dunya’ya doğru sarkıtılmasını oneriyor. Bu şekilde Dunya’nın merkezkac kuvvetinden kacınılarak Ay’ın daha duşuk olan merkezkac kuvvetinden faydalanılıyor. Ay’ın merkezkac kuvvetini dengelemek icin ise daha duşuk guclere ihtiyac var. Daha da onemlisi Ay’dan Dunya’ya uzanırken Dunya ve Ay cekimlerinin birbirlerini notrlediği bir boşluk bolgesinden gecmesi asansorun daha az kuvvete ihtiyac duymasına neden oluyor. Lagrange noktası denen bu bolgeden sonra ise Dunya’nın yercekimi, kablonun Dunya'ya cekilmesini sağlayabilir. Araştırmacılara gore uzay asansorunun calışması icin kablonun gergin şekilde durmasına gerek yok.
Penoyre ve Sandford’un calışması bir karbon polimeri olan Zylon’un uzay asansorunun kablosu olarak kullanılabileceğini gosteriyor. Ancak bir kurşun kalem ucu kalınlığında Ay’dan uzatılan bir kablonun maliyeti milyarlarca dolar olabilir.
İki bilim insanı, “Ay'a tutturulmuş bir hattı, Dunya’nın yercekiminin derinliklerine kadar genişleterek, Dunya cevresinden Ay’ın yuzeyine serbest dolaşıma izin veren hareketli bir kablo yapabiliriz” diyor.
Zephyr Penoyre ve Emily Sandford’un calışması uzerinde tartışma yaratan tek nokta Lagrange noktası olarak isimlendirilen bolge. Daha onceki uzay gorevlerinde bu bolgeye dokunulmamaya calışılıyordu. İki bilim insanı ise bu bolgenin uzay asansorunun inşa edilmesi ve korunması icin ideal olduğu duşuncesindeler.