Kişi, mulkiyetinde bulunan mal uzerinde dilediği gibi tasarruf hakkına sahip olduğundan, cocuklarından birine bağışta bulunurken diğerlerinin muvafakatını almak zorunda değildir. Bununla birlikte, anne babanın cocuklarına karşı başlıca gorevlerinden biri de aralarında herhangi bir ayırım yapmaksızın onlara karşı eşit muamelede bulunmaktır. Boyle bir davranış, onların gorevi olduğu kadar cocuğun da tabii hakkıdır. Cocukların kız-erkek, buyuk-kucuk olması sonucu değiştirmez. Hz. Peygamber (s.a.s.), “Allah’a karşı sorumluluk bilinci icinde olun ve cocuklarınız arasında adaletli davranın.” (BuhÂrî, Hibe, 12-13; Muslim, HibÂt, 13) buyurmuştur. Ayrıca bir başka rivayette belirtildiğine gore, sahabeden Beşîr b. Sa’d, oğlu Nu’mÂn’a bir hibede bulunmak ve Hz. Peygamber’i (s.a.s.) de buna şahit tutmak istemişti. Ancak Hz. Peygamber (s.a.s.); “Oteki cocuklarına da bir şey bağışladın mı? “ diye sormuş, hayır, cevabını alınca da, “Allah’tan korkun ve cocuklarınız arasında adaletli davranın.” (BuhÂrî, Hibe, 12-13; Muslim, HibÂt, 9-19) buyurmuştur.

Buna gore anne-baba, cocuklarına bağışta bulunurken eşitliğe riayet etmelidir. Cocuklardan biri veya bir kısmının, tedavisi imkÂnsız bir hastalığa yakalanması, engelli olması, buyuk bir borc yuku altında bulunması, ailesi kalabalık olup gecim sıkıntısı cekmesi, ilmi faaliyetlerde bulunup da ihtiyac icinde olması gibi sebeplerle bazılarının otekilerden daha muhtac durumda olmaları halinde, kendilerine ihtiyacları oranında fazla verilebilir. Şu kadar var ki, mumkun olduğu takdirde bu konuda diğer cocukların da rızalarının alınması daha uygun olur. Butun bunlara rağmen, doğru olmamakla birlikte kişi cocuklarından sadece birisine veya bazılarına mal vermiş ise bu tasarruf hukuken gecerlidir (MÂverdî, el-HÂvî, VII, 544-545; KÂsÂnî, BedÂi, VI, 127; İbn KudÂme, el-Muğnî, VI, 298-300; Şirbînî, Muğni’l-MuhtÂc, II, 401).
__________________