[IMG]http://img240.**************/img240/5639/gif5wk4.gif[/IMG]


GENCİM, GUZELİM AMA
Yakınlarımızla birlikte, olen annemin halasının yuzunu son bir defa gormek icin mezarın başına gittiğimizde, imam bu isteğimizi kabul etmedi Tabutu actılar ama, sadece kefenin başındaki bağlar cozuldu Tabut toprağa indirildikten sonra, yan yana tahtalar dizilmeye başlandı.Artık dunya ile irtibatı, kapanıyor ve ameliyle baş başa kalıyordu. Benim ise, her tahta kapayışta icimdeki dunya sevgisi biraz daha oluyordu. Toprak atılmaya başlandığında anladım ki; bu dunya gercekten koskocaman bir yalandan ibaret Mezarın uzeri toprakla tumsek yapılınca, o kadın yaşamış mıydı, yaşamamış mıydı belli değildi?

Biraz sonra, hepimiz onu terkettik O yapayalnız kaldı İşte o zaman kendi hÂlime sessizce ağlamaya başladım.

“Ben madem ki, toprağın altında tek başıma bırakılacağım? Madem ki, asıl lÂzım olan yerde kimse benimle ilgilenmeyecek? O zaman dunyada iken ne diye onun bunun sozune kanıp, sofu derler diye ibÂdetlerimi yapamıyorum?”

Eve donduğumuzde anneme; “Fazla eşarp veya tulbent var mı?” diye sorunca, cok şaşırdı. Ona; “O yalnız yerde hesap vermekten cok korkuyorum anneciğim” dedim. Cok memnun oldu. İbÂdete başladım. Kocam da cok sevindi. Fakat kısa zamanda cevremdeki bazı kimseler bana; “Gencsin, guzelsin, niye boyle şucular, bucular gibi oldun? Hayatını yaşasana!..” demeye başladılar.

Ne soylediysem onlar ikna olduklarını soylemediler. En sonunda dedim ki:

“Burada bana akıl verebiliyorsunuz. Eğer mezarda da beni yalnız bırakmayacağınıza soz verirseniz, sizin sozunuzu dinlerim”

[IMG]http://img240.**************/img240/5639/gif5wk4.gif[/IMG]






__________________