“AllÂh mu’minlerden, mallarını ve canlarını, kendilerine (verilecek) cennet karşılığında satın almıştır...” (et-Tevbe, 111)

İmtihan icin gonderildiğimiz şu fÂnî Âlemde, insanoğluna lutfedilen kıymetlerin başında “can ve mal” gelir. Mu’minler, bu kıymetleri ciddî gÂyeler ve ulvî idealler uğrunda kullanmaya mecburdurlar. Zîr Âyet-i kerîmede:

“AllÂh mu’minlerden, mallarını ve canlarını, kendilerine (verilecek) cennet karşılığında satın almıştır...” (et-Tevbe, 111) buyrulmuştur.

AllÂh TeÂlÂ’nın insanoğluna lutfettiği can ve mal gibi her turlu imkÂn birer emÂnettir. Butun nîmetler O’ndandır ve O’na Âittir. Bu yuzden Ârif gonullerin Hakk’a karşı duyguları dÂimÂ:

“Alan Sen’sin, veren Sen’sin, kılan Sen!.. Ne verdinse odur. Dahî nemiz var!..” ifÂdeleri istikÂmetinde olmuştur. Bunun netîcesinde AllÂh dostları, bir kul olarak Hak katındaki hicliklerini idrÂk hÂlinde olup, nÂil oldukları nîmetleri, o nîmetlerin gercek sÂhibi olan AllÂh’tan esirgemek gafletinden son derece kacınmışlardır.

AllÂh’ın, kendisine yaklaşmaya vesîle kıldığı nîmetleri CenÂb-ı Hakk’ın emrinin hilÂfına yanlış yerlerde kullananlar icinse acı bir îkÂz-ı ilÂhî vardır. Âyet-i kerîmede buyrulur:

“De ki: Eğer babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, hısım-akrabanız, kazandığınız mallar, kesada uğramasından korktuğunuz ticÂret, hoşlandığınız meskenler size AllÂh’tan, Rasûlunden ve AllÂh yolunda cihÂd etmekten daha sevgili ise, artık AllÂh emrini getirinceye kadar bekleyin. AllÂh, fÂsıklar topluluğunu hidÂyete erdirmez.” (et-Tevbe, 24)

Âyet-i kerîme muktezÂsınca duny hayatında bizlere bir imtihan vesîlesi olarak emÂnet edilen can ve mal nîmetlerini rızÂ-yı ilÂhî istikÂmetinde kullanabilmek, CenÂb-ı Hak ve Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’e olan muhabbetimizin en bÂriz olcusudur. Zîr seven, sevdiği uğruna, sevgisi olcusunde fedÂkÂrlık yapmayı en buyuk zevk olarak telakkî eder. Bu hÂl, sevginin şiddeti nisbetinde t candan yapılacak fedÂkÂrlıklara kadar ulaşır.

En ağır ve meşakkatli bedel, îmÂn muhabbetinin bedelidir. Zîr o sÂyede kalbin ufukları acılır, can da mal da bu bedeli odemek icin Hakk’ın rÂzı olacağı en isÂbetli yerlere comertce ve seve seve sarf edilir. ÎmÂnın lezzet, heyecan ve hazzıyla can ve mal gibi her turlu imkÂnlardan fedÂkÂrlık yapmak, gonulde bir huzur kaynağı ve kalbde bir meslek hÂline gelir.

Yine bir Âyet-i kerîmede CenÂb-ı Hak şoyle buyurur:

“(Yapacağınız hayırlar,) kendilerini AllÂh yoluna adamış, bu sebeple yeryuzunde kazanc icin dolaşamayan fakirler icin olsun. Bilmeyen kimseler, iffetlerinden dolayı onları zengin zanneder. Sen onları sîmÂlarından tanırsın. Cunku onlar yuzsuzluk ederek istemezler. Yaptığınız her hayrı muhakkak AllÂh bilir.” (el-Bakara, 273)

AllÂh yolunda fedÂkarlık yapanların kalblerinde, Âyet-i kerîmede buyrulan “Sen onları sîmÂlarından tanırsın.” beyÂnının tecellîsiyle bu hususta bir firÂset, yÂni ince duşunuş hÂsıl olur, infak duygusu bir meslek hÂline gelir. Her meslek sÂhibi, mesleğiyle ulfet hÂlindedir. Yukarıdaki Âyet-i kerîmenin şumûlune girebilmek icin kendisini Hakk’a adayanların ve bilhassa Kur’Ân-ı Kerîm hizmetinde bulunanların durumlarına gonul gozuyle nazar edip onlarla ulfet hÂlinde olmak gerekir. Zîr Âyet-i kerîmenin mefhûm-ı muhÂlifine dikkat edersek, AllÂh yolunda gayret eden mahfiyet sÂhibi gonul insanlarına duyarsız bir kalb ile onlardan uzak durmanın en fecî bedbahtlıklardan biri olduğunu kolayca anlayabiliriz.

Bu itibarla îmanlı zenginler servetlerini ilme, ahlÂka ve bilhassa kendilerini Kur’Ân hizmetine adayanlara seferber etmeli; muhtac yoksullarla ilgilenip garip yaşayan cilekeş mu’minlerin civÂrından kacmamalıdırlar.

Malı ve canı yanlış yere sarfedenler, AllÂh’ın vermiş olduğu nîmetlerin ziyanlığı icindedirler. CenÂb-ı Hak, bu gaflete duşenlerin fecî Âkıbetini Âyet-i kerîmede şoyle beyan buyurur:

“…Altın ve gumuşu yığıp da onları AllÂh yolunda harcamayanlar yok mu, işte onlara elem verici bir azÂbı mujdele! (Bu paralar) cehennem ateşinde kızdırılıp bunlarla onların alınları, yanları ve sırtları dağlanacağı gun (onlara denilir ki): «İşte bu, kendiniz icin biriktirdiğiniz servettir. Artık yığmakta olduğunuz şeylerin (azÂbını) tadın!»” (et-Tevbe, 34-35)

Bu itibarla; kazanclarımızı ve omur nîmetini, ebedî hayÂta elverişli bir şekilde duzenlemekle mukellef bulunmaktayız. Şeyh SÂdî’nin duny metÂına aşırı duşkunlukle cimrilikte bulunanlara yaptığı şu îkaz ne kadar ibretlidir:

“Para yığmakla yukseleceğini sanma. Duran su fen kokar ve kurur. Bağışlamaya ve akıtmaya calış. Akan suya gok yardım eder. Yağmur yağdırır, sel gonderir, onu dery eder.”

Dolayısıyla asıl mÂrifet, comertlik ve diğergÂmlıkla gonlu dery hÂline getirip Hakk’ın lutfettiği nîmetleri ve duny ticÂretini Âhiret zenginliğine donuşturebilmektir. Bu bakımdan malın hayırlısı, sÂhibinden once Âhirete gonderilen; canın hayırlısı da AllÂh rızÂsı istikÂmetinde kullanılabilendir.

Nitekim Ebû Zer -radıyallÂhu anh-’a Âit şu hikmetli sozler, aynı zamanda bir mu’minin duny nîmetlerine bakış tarzının nasıl olması gerektiğini de hulÂsa etmektedir:

“Bir malda uc ortak vardır. Birincisi mal sÂhibi, yÂni sen, ikincisi kaderdir. O, hayır mı, yoksa felÂket ve olum gibi şer mi getireceğini sana sormaz. Ucuncusu mîrascıdır. O da bir an once başını yere koymanı (yÂni olmeni) bekler, olunce malını alır goturur, sen de hesÂbını verirsin. Eğer gucun yeterse sen bu uc ortağın en Âcizi olma.

AllÂh TeÂlÂ: «Sevdiğiniz şeylerden infÂk etmedikce birre (hayrın kemÂline) eremezsiniz…» (Âl-i İmrÂn, 92) buyuruyor. İşte benim en sevdiğim malım şu devemdir, (Âhirette karşıma cıkması icin) onu kendimden once gonderiyor (sadaka olarak veriyor)um.” (Ebû Nuaym, Hilye, I, 163)

Bu bakımdan AllÂh’ın lutfettiği nîmetler, kulu Rabbine yaklaştıracak bir ebediyet ışığı olmalıdır. Zîr can ve mal nîmetleri AllÂh yolunda sarf edildiği takdirde Kur’Ânî ifÂdeyle bir “zînet” olurken, aksi hÂlde “fitne”ye donuşmektedir.

AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, ummetinin mustakbel fitnesi hakkında şoyle buyurur:

“Her ummetin bir fitnesi vardır. Benim ummetimin fitnesi de maldır.” (Tirmizî, Zuhd, 26/2336)

Bizler icin birer imtihan sebebi kılınan can ve mal nîmetlerini doğru kullanabilmeye dÂir pek cok îkÂz-ı ilÂhî bulunmaktadır. Nitekim bu husustaki birkac Âyet-i kerîmede şoyle buyrulur:

“Peygamber ve onunla beraber inananlar, mallarıyla ve canlarıyla cihÂd ettiler. İşte butun hayırlar onlarındır ve onlar kurtuluşa erenlerin ta kendileridir.” (et-Tevbe, 88)

“Ey îmÂn edenler! Sizi acı bir azaptan kurtaracak ticÂreti size gostereyim mi? AllÂh’a ve Rasûlune inanır, mallarınızla ve canlarınızla AllÂh yolunda cihÂd edersiniz. Eğer bilirseniz, bu sizin icin daha hayırlıdır.” (es-Saff, 10-11)

Birgun bir bedevî AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’e:

“–YÂ RasûlallÂh! Hayırlı insan kimdir?” diye sorar.

AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- de:

“–Canı ve malı ile AllÂh yolunda calışan mu’mindir.” (BuhÂrî, CihÂd, 2; Muslim, İmÂret, 122) buyurur.

Âyet-i kerîmelerde ve hadîs-i şerîflerde ifÂde buyrulan mal ve can ile cihattan maksat, yalnız kılıc harbi değildir. Kılıc, zulmu kaldırmak, hakkı tevzî etmek gibi zarûret hÂllerinde kullanılan bir demir parcasıdır. Esas fetih, gonullerin fethidir.

Nitekim cihad Âyetlerinin cokca indiği Mekke doneminde mu’minlerin henuz ciddî bir harp gucu yoktu. CÂhiliye insanlarının terorune karşı İslÂm’ı, yÂni insanlığı, hakkı, adÂleti tevzî ve tebliğ adına yalnız bir mu’min yureği sergileyebiliyorlardı. TÂrihte hidÂyet futûhÂtlarını seyrettiğimiz zaman bunu daha bÂriz bir şekilde gormekteyiz. I. Murad Han’ın Kosova’yı, FÂtih Sultan Mehmed Han’ın da Bosna’yı fethinden sonra bu mıntıkalara gonul ehli, temiz Anadolu halkı yerleştirilmiş, Arnavutlar ve Boşnaklar, onların gonul guzelliklerine meftûn olarak hidÂyetle şereflenmişlerdir.

Canakkale harbi esnÂsında Musluman Turk askerlerine esir duşerek gorduğu şefkat, merhamet, fazîlet ve îmÂn nezÂketi karşısında oldurmeye geldiği mu’min askerlerin gonul iklîminde rûhu dirilerek hidÂyetle şereflenen Josef Miller (Anzaklı Omer) ve daha niceleri, gonul futûhÂtının tÂrihî misÂllerinden sadece birer ornektir. Fethettikleri beldelerin halkını selÂmete garkederek muzdarip ruhlara hayat veren ecdÂdımız, kan dokucu olarak değil, kalb kurtarıcı olarak savaşmışlardır.

Kur’Ân-ı Kerîm’de insanları hidÂyete kavuşturma gÂyesiyle “AllÂh yolunda cihÂd etme”ye dÂir pek cok ifÂde yer almaktadır. Ancak bunların mahdud bir kısmında sıcak savaş demek olan kıtalden bahsedilir. O da zarûret hÂlindedir. İslÂm’da mudÂfaa veya îlÂ-yı kelimetullÂh, yÂni AllÂh’ın kelimesini yuceltmek gÂyesi dışında yapılabilecek bir harp yoktur. Sırf toprak elde etmek icin yapılan savaşlar, insanlığın yuz karası bir zulumdur. HÂlbuki İslÂm’da savaş mutlak hakkı tevzî, hidÂyetlere vesîle olmak ve zulmu bertaraf etmek gibi ulvî gerekcelere istinÂd eder. Zîr Kur’Ânî ifÂdeyle:

“…Kim, kÂtil olmayan ve yeryuzunde fesat cıkarmayan bir kimseyi oldururse butun insanları oldurmuş gibi olur. Her kim (de) bir canı kurtarırsa butun insanları kurtarmış gibi olur.” (el-MÂide, 32)

İşte bu olculer dÂhilinde ve İslÂmî gÂyeler uğrunda mu’minlerin mallarıyla ve canlarıyla yapacakları her turlu fedÂkÂrlık, Hak katında cenneti satın almak gibi buyuk bir ilÂhî lutfa medÂr olacak davranışlardır.

Diğer taraftan, canı ve malı Hak yolunda kullanabilmek, guzel ahlÂka burunmek ve amel-i sÂlihlerle rûhumuzu arındırmak; onları AllÂh ve Rasûlu’nun buyurduğu istikÂmette sarf etmek sûretiyle olur. Bir mu’min; fakir, orta hÂlli veya zengin, hayatın her ne kademesinden olursa olsun, AllÂh Rasûlu’nun nezih hayatını kendisine ornek almalıdır. Zîr AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- varlıkta da yoklukta da comertliğin zirvesinde idi. O, ashÂbını zengin-fakir ayırt etmeksizin comertlik ve infÂka teşvîk ederdi.

RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, ashÂbına dînî bir gÂye icin yardım teklifinde bulununca kadınlar ve hatt kucuk kız cocukları bile zînetlerini huzûr-ı saÂdete doker; kupelerini, bileziklerini, gerdanlıklarını kopararak gonulden fedÂkÂrlıkta bulunurlardı.

SahÂbe-i kirÂmın, infaktan muaf olacak derecede imkÂnı bulunmayanları dahî infak ecrine nÂil olabilmek icin kimisi dağdan odun getirerek, kimisi ise kuyudan su cekerek tasaddukta bulunur, velhÂsıl infak heyecÂnı icinde elinden gelen gayreti gosterirdi.

Bu infak heyecanını yaşayanlardan biri de Ebû Akîl el-EnsÂrî -radıyal*lÂhu anh-’tır ki, o da iki olcek hurma karşılığında butun gece sırtında su taşımış, kazancının yarısını Âilesinin ihtiyÂcı icin alıkoyup diğer yarısını AllÂh’ın rızÂsını kazanmak umîdiyle RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’e getirmiştir.

Dolayısıyla sadakaların miktÂrı husûsunda herkesin tÂkati kendisi icin bir kıyas olcusu olmakla birlikte onun asıl Hak katındaki kıymetini belirleyen, infaktaki fedÂkarlığın derecesi ve kalbdeki comertliğin olcusudur.

Mal ve canın Hak yolunda kullanılmasının en guzel orneğini AshÂb-ı Guzîn Efendilerimiz sergilemişlerdir. Onlar, hakkın, hayrın ve ebedî kurtuluş dÂvetinin, imkÂnlarının varabileceği son noktaya kadar ulaşabilmesi gayretiyle canlarını ve mallarını bu uğurda comertce seferber etmişlerdir.

Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh-’ın şu hÂli de bunun sayısız misÂllerinden biridir. Kendisine Hayber ganîmetlerinden kıymetli bir arazî duşen Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh-, RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-’e gelerek:

“–YÂ RasûlallÂh! Hayber’de bir yer edindim ki bugune kadar onun gibi kıymetli bir yer elde edememiştim. Onu ne yapmamı emredersiniz?” dedi.

Fahr-i KÂinÂt Efendimiz de şoyle buyurdu:

“–İstersen onun aslını (AllÂh icin) hapset ve onu(n gelirini) vakfet!”

Bunun uzerine Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh-, arÂzîsini şu şartlarla vakfetti: Onun aslı satılamaz, hibe edilemez ve ona vÂris olunamaz. O, fakirler, yakın akrabÂlar, kole ÂzÂd etmek, AllÂh yolunda harcamak ve yolda kalmış kimseler icindir.” (BuhÂrî, Şurût, 19; Muslim, Vasiyet, 15)

Bugun bizler de, ashÂb-ı kirÂmdaki îmÂn aşk ve vecdiyle kendi hÂlimizi mukÂyese edip bir vicdan muhÂsebesine girmek mecbûriyetindeyiz. AshÂb-ı kirÂm, duny hayatını Âhiret saÂdetine sermÂye kılmak icin fakirlikten korkmaksızın bir infÂk seferberliğine girmişlerdi. Bizler de Âhiretimizi tefekkur ederek, onların bu yuce fazîletinden nasîb alabilme heyecÂnı icinde olmalıyız.

Hadîs-i şerîfte buyrulur:

“Kimin endişesi Âhiret olursa, AllÂh, zenginliği onun kalbine koyar, işlerini dağınıklıktan kurtarır ve duny ona boyun eğerek gelir. Her kimin endişesi de duny olursa AllÂh fakirliği onun gozu onune koyar, kendisini derbeder eder ve dunyÂdan kendisine ancak takdîr edildiği kadar gelir.” (Tirmizî, SıfÂtu’l-KıyÂme, 30)

Dolayısıyla mu’mine yakışan, AllÂh rızÂsı icin mÂlî ve bedenî fedÂkÂrlıkta bulunmak sûretiyle comertliğin vicdan huzûrunu, cimriliğin fÂnî ve nefsÂnî vesveselerine tercih etmektir.

Hazret-i MevlÂn -kuddise sirruh-, comertlik hasletini ve cimrilik iptilÂsını ne guzel ifÂde eder:

“Comertlik cennet selvisinin dalıdır. Bu dalı elinden bırakana eyvahlar olsun. Ekin eken, once ambarı boşaltır, ama sonra hÂsılÂtı pek cok olur. Fakat tohumu ambarda tutan ise, sonunda onu farelere yem eder.

Unutmamak gerekir ki mulk, hakîkatte AllÂh’a Âittir. Kul ancak muayyen bir zaman icin onun tasarrufcusu veya veznedÂrı durumundadır. Aksi hÂlde malının kendisini bÂkî kılacağını zannederek, yeryuzunde yerli edÂsı icinde ve gÂfilÂne yaşayarak ziyÂn edilen can ve mal, sÂhibine yuz karası olmak ve rûha zehir sacmaktan başka ne işe yarar?

Bu husustaki îkÂz-ı ilÂhî ne muthiştir:

“AllÂh’ın, kereminden kendilerine verdiklerini (infÂk etmekte) cimrilik gosterenler sanmasınlar ki o, kendileri icin hayırlıdır; tersine bu onlar icin pek fenÂdır. Cimrilik ettikleri şey de kıyÂmet gununde boyunlarına dolanacaktır. Goklerin ve yerin mîrÂsı AllÂh’ındır. AllÂh butun yaptıklarınızdan haberdardır.” (Âl-i İmran, 180)

AllÂh’ın verdiği nîmetleri ziyÂn edenler icin CenÂb-ı Hak îkaz mÂhiyetindeki diğer bir Âyet-i kerîmede de şoyle buyurur:

“(Rasûlum!) Onların malları ve cocukları Sen’i imrendirmesin. Cunku AllÂh, bunlarla ancak dunyada onların azaplarını coğaltmayı ve onların kÂfir olarak canlarının guclukle cıkmasını istiyor.” (et-Tevbe, 85)

Gonlune mÂnevî Âlemin nurlu parıltılarını duşurmeyen duny sermÂyeleri; ancak şeytanların paylaşacakları nasiplerdir. Yalnız cuzdan ve kasalar uzerinde ziyÂn edilen bir omrun, iki mezar taşı arasında bir fÂci ifÂdesi olacağını kavramak zor değildir.

RivÂyet edilir ki; kıyÂmet gununde zengin bir kul getirilir:

“–Seni bana kulluktan alıkoyan ne idi?” denilir. O zengin:

“–YÂ Rabbî! Malımın cokluğu beni meşgûl etti.” der.

CenÂb-ı Hak, SuleymÂn -aleyhisselÂm-’ı misÂl getirerek:

“–Sen Suleyman kulumdan da mı zengin idin? Onu niye o kadar mulku meşgul etmedi?” buyurur. (Bkz. Rûhu’l-BeyÂn, IV, 258; Beyhakî, Şuabu’l-ÎmÂn, V, 202-203)

CenÂb-ı Hak, mal ve duny sevgisine gonul kaptırmanın fecî Âkıbetini Âyet-i kerîmede de şoyle ifÂde buyurur:

“(O), malının kendisini ebedî kılacağını zanneder. (Nereden gelip nereye gideceğini duşunmez. İşi gucu saymak ve ona guvenmektir.) Hayır! Andolsun ki o, Hutame’ye atılacaktır. Hutame’nin ne olduğunu bilir misin? AllÂh’ın, tutuşturulmuş, (yandıkca) tırmanıp kalblerin ta ustune cıkan ateşidir.” (el-Humeze, 3-7)

Duny gunlerini şuursuzca bir mal toplama ihtirÂsı icinde gecirenlerin mezar yolculuğuna cıkarken avuclarında topraktan başka bir şey bulamamaları ne hazindir. Hayat, beşik ile tabut arasındaki dar bir koridorda yolculuktur. Dunya ve Âhiret saÂdeti, kundak ile tabut arasına sıkışan insan idrÂkinin olum bilmecesini cozmesiyle başlar. Bu muammÂyı cozebilen fazîletli ve gonul zengini mu’minler, servetlerini kalblerinin icine sokmazlar, bu sÂyede omur şeridi uzerinde ahlÂkî fazîletler, hayırlı ameller ve unutulmaz guzellikte hÂtıralar bırakır, ardından rahmetle anılırlar.

NefsÂnî arzuları bertaraf edip mal sevgisini kalbe sokmamanın ehemmiyetini Hazret-i MevlÂn şu misÂllerle ne guzel ifÂde eder:

“Su, geminin icine girerse gemiyi batırır; geminin altındaki su ise gemiye istinÂd olur, onu istediği menzile kavuşturur.”

“Temiz bir gonul gozu ve akl-ı selîm istiyorsan, tamah perdelerini yırt.”

Mal ve canın ilim ve guzel ahlÂkın refÂkatinde kullanıldığı bir memlekette cennet manzaraları seyredilir.

Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ashÂbına sorarlardı:

“Bugun bir yetim başı okşadınız mı?”

“Bir hasta ziyÂret ettiniz mi?”

“Bir cenÂze teşyîinde bulundunuz mu?..”

Bu yuzden mu’minler olarak biz de etrÂfımızdan kendimizi mes’ûl hissedip ictimÂî ibÂdetleri ihmÂl etmemeye calışmak zorundayız.

Malı ve canı gereği gibi kullanmayı bilenler, guneş sıfatlıdırlar; hayır hasenÂt ile her karanlık kuytuyu aydınlatır, muhtac, garip ve yorgun gonullere fazîlet ve sehÂvet ışıkları sacarlar. Gu*neş icin aydınlatmamak veya ısıt*ma*mak na*sıl im*kÂn*sız ise, yuk*sek rûh*lar icin de in*san*la*ra acı*ma*mak, ız*tı*rap ve ci*le*ler kar*şı*sın*da duy*gu*suz kal*mak, oy*le im*kÂn*sız*dır.

Mujdeler olsun o mu’minlere ki, kalblerine îmÂnı, sînelerine Kur’Ânı, vicdanlarına guzel ahlÂkı yerleştirip ebedî saÂdetin baharı icinde yaşarlar. HelÂlinden kazanıp servetlerini AllÂh yolunda sarf ederler. SÂlihlerle berÂber olup onların hasbihÂllerinden feyz alır, hikmetlerden nasibdÂr olurlar. Kendisini insanların hidÂyeti icin Hakk’a adayanları, ehl-i iffet fakirleri sever ve onları mihnet altında bırakmadan Hak rızÂsı icin ihtiyaclarını gorur, onların hizmetlerinde bulunurlar. Nefislerini temizleme gayreti icinde olduklarından, huylarını ıslÂh edip guzelleştirirken gonullerini ilÂhî neş’e ve feyizlerle doldururlar. “Servetinin fazlasını ver.” (el-Bakara, 219) emr-i celîlinin muktezÂsınca imkÂnlarını Hak yolunda harcarlar. EmÂnete dikkat eder, ahitlerine riÂyet ederler. AllÂh’ın rahmet ve himÂyesi, rızÂsı yolunda calışan mu’minleredir. Guzellikler, takv sÂhiplerine Âittir.

CenÂb-ı Hak bizleri de hayırların anahtarı, şerlerin kilidi olan o bahtiyar kullar zumresine dÂhil eylesin. Omrun kısa gunlerini Âhiretin sonsuz hayÂtı icin sarf ederek ebediyet ulkesine yuz akı ile gidebilmeyi cumlemize nasîb eylesin!..

Âmin!..
__________________