Zamanın kıymetini bilmeyen, zamanla kıymetsiz olur!..



Malayani, boş, manasız, faydasız soz ve davranışlar demektir. Coplukte kutular goruruz. Uzerinde meşhur konserve firmalarının isimleri yazılıdır.

Ustundeki isim iyi olmasına rağmen, kutunun ici boştur. İşte malayaniden uzak durmayan Musluman da, boş konserve kutusuna benzer.

Zamanın kıymetini bilmeyen, zamanla kıymetsiz olur. Musluman'ın işi, İslamiyet'i oğrenmek, anlamak, yaşamaktır.

Amerika'da, "Turkiye neden kalkınamıyor?" diye bir toplantı yapılmıştı. Bu toplantıya bir okulun hademesi de davet edilmişti. O hademeye dendi ki, "Sen bu okulun muduru olsan ne yaparsın?" O da başladı saymaya. "Gurultu eden talebeleri cezalandırırım, oğretmenleri yakından takip ederim, oğrencilerin kitap ve defterlerini temin ederim..." Tamam, dediler donduler Amerikalı temizlikciye sordular, "Sen bu okulun muduru olsan ne yaparsın?" "Oğrenciler, oğretmenler gelmeden evvel erken gelir okulu guzelce temizlerim, masaların tozunu alırım, sınıfları havalandırırım, okulu dolaşır, bir eksik var mı diye bakarım." İşte dediler, Turk hademe Turkiye'yi kurtarmaya calışıyor, Amerikalı hademe işine bakıyor. Amerika'nın kalkınması bundandır.

Geri kalmış milletlere bakarsak goruruz ki, bireyleri luzumsuz şeyleri Âdet haline getirmişler. Nasıl ki bir sepet elmanın icinde bir tane curuk olsa, elmaların butunu curur, aynı şekilde fertler curuk olursa başkalarını da curutur. Hakiki Musluman'ın prensibi şudur, evvela haramlardan kacacağız, gucumuz yettiği kadar da helallerle meşgul olacağız.

Kişiyi malayaniye sevk eden en onemli etken, dilidir. Cok konuşan, okumaya, dinlemeye, duşunmeye, dinine hizmet etmeye vakit bulamaz. Cocuklar, buldukları tenekeyi davul yapar calarlar. "Aman ne olur calma" deriz. Fakat cocuk anlamaz. Bilmiyor ki, ne şarkısı işe yarıyor, ne de tenekesi... Malayani konuşanları, malayani işlerle uğraşanları boyle cocuklara benzetirim.

Avrupa ulkelerinde bir erkeğin işiyle evli olması, fazla problem getirmeyebilir. Cunku kadın ve cocuklar kendilerine gore işler bulabilirler. Bizde durum boyle değil. Hanımlar eviyle evleniyor, erkekler işiyle evleniyor. Olan kadınlara oluyor. Bana gore bunun fazlası malayanidir. Ev işi bitmez. Hanımların da bir gayesi olmalı. Mesela, "Kur'an'ı guzel okumayı oğreneceğim, bir sanat oğreneceğim, bir cemaatin icinde bulunacağım, onlarla beraber hareket edeceğim." gibi hedefleri olmalı hanımların. Yoksa evler, hanımlar icin modern hapishane oluyor. İnsanı meşgul edecek cok şeyler vardır. Bu meşguliyetlerin ekserisi faydasızdır.

İnsanımıza kupon kumaş giydirdik. Kaloriferli evlerde oturttuk, midesine yedi turlu yemek doldurduk, cebine para koyduk, yine de rahat ettiremedik. Cunku midemiz nasıl gıda istiyorsa, beynimiz de gıda ister. Beynin gıdası ilimdir. Midenin gıdasını vermeyince nasıl ac kalırsak, beynimizin ihtiyacı olan ilim ve ibadeti eksik edersek, ruhumuz ac kalır. Can sıkıntısı gonul darlığı marifet azlığındandır.

Kahvehaneler, kendisini başbakan zannedip, Turkiye'yi kurtarmaya calışan adamlarla doludur.

Televizyon gencleri esir almış durumda. Gencler televizyonun başından kalkıp, ders calışamıyor, ibadet edemiyor. Televizyon, Avrupa'nın barını, plajını da getirip evimize sokabilir; KÂbe'de kılınan akşam namazını da... Televizyon, araba gibi bir cihazdır. Kaidelere uygun kullanırsak işe yarar, kaidelerin dışına cıktı mı felaket olur.

1970'li yıllarda dedim ki, televizyonlu odadan televizyonsuz odaya gecmek hicrettir. Şimdilerde de diyorum ki, zararlı programı kapatıp zararsız programı acmak kahramanlıktır.

Bu garip hayatın acı zevkinde

Uhrevi alemi anmalıyım ben

Omur dedikleri zaman icinde

Kendimi mezarda sanmalıyım ben

Benlikten kurtulup bir teslim olsam

Pişmanlık fikriyle sacımı yolsam

Dolsam ah, Kur'an'la lebalep olsam

İman denizinde kanmalıyım ben.

Hekimoğlu İsmail
__________________